Fragment niewydanej książki

Marcie było przykro, bo Mimi zabroniła mówić o swojej chorobie Łukaszowi. Nie chciała też widzieć go w szpitalu. Może po prostu nie chciała, żeby Łukasz zobaczył ją taką obolałą, po operacji nie wygląda się zbyt kobieco – uspokoiła się Marta.

Niestety musiała Łukaszowi trochę nakłamać, a tego nie lubiła. Dyskwalifikowało człowieka w jej oczach od razu, po prostu zbyt dobrze pamiętała wszystkie kłamstwa Pawła. To ciągle w niej siedziało.

Szpital, w którym Mimi była operowana wyglądał imponująco. Marta ze wstydem pomyślała o obdrapanych ścianach sal tego szpitala, w którym kiedyś leżała jej mama. Polska B! Rodzinne miasto powoli stawało się miejscem, z którego młodzież chętnie ucieka gdzie pieprz rośnie. Jeszcze będąc na studiach potępiała wszystkich, którzy wyjeżdżali. Dzisiaj myślała już zupełnie inaczej. Gdyby nie praca u Jeremiego pewnie sama byłaby  zmuszona do ucieczki.

–       Mimi!  – wykrzyknęła radośnie na widok kobiety, chociaż jest twarz wyglądała mizernie.

–          Marta, czekałam na ciebie, tak się cieszę, że w końcu mogę się do ciebie uśmiechnąć zamiast wklejać te wszystkie lole i serduszka.

–          Nawet nie wiesz jak ja się cieszę. To dobrze, że moje szkolenie wypadło właśnie teraz.

Mimi, a właściwie Basia, miała obandażowaną szyję i widać było, że mówienie przychodzi jej z trudem.

–          To dopiero drugi dzień po operacji. Nie mogę podnosić głowy, więc nie myśl sobie że coś ukrywam i tak patrzę spod oka. – zażartowała.

–          Bardzo boli?

–          Jest zdecydowanie lepiej niż wczoraj. Najgorzej przy przełykaniu, po rurce od narkozy.

–          Przyniosłam ci soki, mam nadzieję, że trochę złagodzą ból. Może kupić jakieś tabletki do ssania?

–          Nie! Siedź tu przy mnie i opowiadaj o tym swoim szkoleniu i w ogóle! Przecież nie gadałyśmy już tydzień.

–          To prawda, jak ty wytrzymujesz bez sieci? – roześmiała się Marta.

Wiedziała, że sieć wciąga, a Mimi była tego doskonałym przykładem. Kiedykolwiek nie włączała komunikator, ona tam była.

–          Przeżywam to strasznie, chociaż wiesz, ciągle dostaję od kogoś z mojej grupy wsparcia telefony, albo sms’y. To miłe. Myślałam, że co z oczu to i z serca. A oni jednak o mnie pamiętają. Ty jesteś tego najlepszym przykładem – uśmiechnęła się Basia.

Marta już miała zacząć opowiadać Mimi o spotkaniu z Łukaszem, o tym że po tych dwóch dniach łączy ich znacznie więcej, ale w tym momencie weszła do sali kobieta. Piękna, może w wieku Marty, może trochę starsza i nastąpiła prezentacja.

–         Joanna pracuje niedaleko, więc często przychodzi do mnie w odwiedziny. Przyjaźnimy się od lat, właściwie od czasu studiów.

–          To fajnie, że nie utraciłyście kontaktu mimo, że nie ma cię w kraju Basiu

–          Prawdziwa przyjaźń przepłynie nawet przez ocean, że tak pojadę metaforą – uśmiechnęła się Joanna, a potem dodała puszczając oczko – czego nie można powiedzieć o miłości, która z czasem staje się tak leniwa, że nie jest w stanie przejść z pokoju do pokoju.

Joanna lakonicznie wytłumaczyła, że przeżyła w małżeństwie piekiełko, ale o szczegółach nie chciała mówić, tłumacząc, że to nie jest odpowiednia pora i miejsce. W dodatku dopiero się poznały, więc nie chciała pozostawiać po sobie wrażenia cierpiętnicy.

Zmieniły temat tak skutecznie, że po chwili Mimi śmiała się, przyciskając opatrunek:

–     Rozejdą mi się szwy, zobaczycie!