Na rozstaju dróg…

Czasem znajdujesz się w takim miejscu, w takim momencie, że zupełnie nie wiesz co dalej. Dokąd iść, jaki wybrać kierunek?  Czy słuchać dobrych rad, którymi wybrukowane piekło, czy zdać się na swój własny instynkt? Mój mnie ostatnio troszeczkę jakby zawodzi.

Zastanawiam się jak to jest, że potrafię tak trzeźwo, na spokojnie, bez emocji ocenić sytuację przyjaciółki. Powiedzieć jej, że robi dobrze, lub źle, a jeśli źle to jak się z tego zła wygrzebać. Jeśli chodzi o swoją przyszłość … czasem ogarnia mnie jasna pomroczność:-)

Działam trochę na zasadzie „i chciałabym i boję się”. To znaczy chciałabym zrobić jakiś zdecydowany ruch i z tego samego powodu odczuwam strach.

Suma summarum często przekombinowuję i kiedy już podejmuję decyzję ktoś mi akurat przeszkadza w jej realizacji lub po prostu zmieniają się okoliczności.

W ubiegłym tygodniu znowu w trakcie ważnej, może nie życiowej, ale dosyć istotnej rozmowy, zadzwonił telefon, który mój rozmówca musiał odebrać, i po zawodach. Rozmowa została przełożona na bieżący tydzień, jaki przyniesie efekt? Czy znowu będę chodzić zła jak osa, czy może, nareszcie, odetchnę z ulgą?

Pewnie tak do końca ta ulga nigdy się nie ziści, dopóki nie zajmę się tym co lubię najbardziej. Tak miło byłoby pracować w domu, wsłuchiwać się w dźwięk wystukiwanych klawiszy, a potem w zaciszu poranka oceniać własne wypociny. Lepsze, gorsze, ale własne. Marzenia. Może nawet nie do końca takie nierealne, przedsmak tej satysfakcji już miałam. Czego zabrakło? Chyba znowu odwagi. Nie zabieram się do pracy wmawiając sobie, że nie ma sensu, bo „i tak się nie uda”. A co, jeśli wybieram złą drogę?

A może, tak zupełnie po prostu, dać się ponieść??