„A gdy się spotka, raz i drugi, kobieta po przejściach…”

„Anka, na całym oddziale huczy od plotek, że zrobiłaś sobie lifting”.

Kobieta zaczęła się śmiać. Wtedy dopiero pojawiły się zmarszczki. Te mimiczne, które rozchodzą się od oka do skroni, tworząc charakterystyczne, nieregularne słoneczko. Rzeczywiście promieniała. Nawet chód miała inny. Drobnymi kroczkami odpłynęła w kierunku dyżurki, a spódnica kołysała się tworząc harmonijny duet z biodrami. Rozleniwiona porannym słońcem przebierała się w pielęgniarski fartuszek. Było ciepło i spokojnie. Nawet szpitalne odgłosy docierały do niej jakby zza pancernej szyby. Zdecydowanym ruchem włożyła czepek, wsuwając pod niego niesforne loki. Kiedy spojrzała w lustro ze zdziwieniem ujrzała dumnie wyprostowaną, pewną siebie kobietę. Dobrze mi w tym kolorze, stwierdziła.

Wtedy zadzwonił telefon. Spojrzała na wyświetlacz i bez namysłu odebrała połączenie. Słuchała z obojętnym wyrazem twarzy, ale już bez strachu. Niemal znudzonym tonem powtórzyła po raz nie wiadomo który:

– Uderzyłeś mnie wtedy nie po raz pierwszy, ale tamten cios przeważył, dał mi odwagę, żeby odejść. Już się ciebie nie boję, rozumiesz? Nie dzwoń więcej.

Minął rok, a on nadal nie pozwalał o sobie zapomnieć, dzwonił czasem kilka razy dziennie. Przepraszał, prosił, w przypływie nierozsądnej aroganckiej rozpaczy groził. Dużo czasu upłynęło, zanim tak naprawdę doszła do siebie. Siniaki zagoiły się znacznie szybciej niż jej urażona, cierpiąca kobiecość.

Przestała się bać, dopiero wtedy, kiedy kilka miesięcy temu spotkała Marka. Rozmowy z nim, szczerość i otwartość, obudziły tęsknotę za czymś, czego właściwie nigdy nie zaznała. No może na samym początku małżeństwa. Ze zdumieniem zrozumiała, że jest piękna., że potrafi oczarować subtelnym urokiem mężczyznę, wcześniej będąc tylko obiektem ataków. Tak bardzo kiedyś raziła ją własna nieatrakcyjność, dzisiaj bawiły słowa o rzekomym liftingu.

Oczy nabrały blasku, śmiała się zresztą często, a poczucie humoru Marka tworzyło z jej delikatną powściągliwością idealny konglomerat wrażliwości.

Nie nazywała tego co ich łączy i nigdy nie umawiali się na „randki”.