Mądrej głowie dośc dwie słowie……

Nie ma dzieci, więc na mnie spadł obowiązek wyprowadzania psa. Właściwie lepiej by zabrzmiało pieska. A tak najbliżej prawdy  – psiuńka. Biorąc pod uwagę jego gabaryty oczywiście,  bo serce to on ma wielkie jak lubelska Brama Krakowska.

Więc wyprowadziłam mojego psiuńka i cóż zobaczyłam oczywistego dla psiarzy, a denerwującego dla osób, które nigdy psów nie miały? Otóż mój krasnal prowokuje wszystkie duże psy obszczekując je donośnie i dosyć jazgotliwie. Oczywiście, że zabraniam mu tego robić, a on grzecznie przestaje……do następnego spotkania z kolejnym dużym psem. Dodam tylko, że od niego każdy jest większy. Zauważyłam też, że nie czeka na konfrontację tylko sam szuka zaczepki, najwyraźniej niedowartościowany z powodu postury. Tu siknie, tam szczeknie, pogoni szukające ziaren wrony. Wygląda przekomicznie, raptownie przybierając nastroszoną pozę wojownika, gdy tymczasem obszczekiwany pies po prostu nie reaguje, a wrony……cóż, ignorują go ulatując w dal.

I wiecie co?….Stwierdziłam, że to zachowanie idealnie wpisuje się w ludzki charakter. Człowieczek, który nie może poszczycić się niczym w życiu i ten fakt już sam w sobie stanowi dla niego niesamowity ból, stara się to jakoś rekompensować. Cóż robi? A różnie w zależności od tego czym dysponuje. Jeśli ma jako nośnik przekazu tylko własny głos, to oczywiście szerzy plotki. Roznosi je z wszystkowiedzącą miną człowieka, który życzy dobrze i jak jedyny sprawiedliwy walczy o prawdę. Jeśli ma na podorędziu pióro lub klawiaturę, hałasuje może trochę mniej, za to wykorzystuje niezwykle niebezpieczny nośnik  przekazu, jakim jest sieć, ponieważ, wiedząc że jest w jakimś sensie anonimowy, sączy jad perfidnie i okrutniej rani ludzi. Więc biega od strony do strony, od bloga do bloga, od forum do forum i obszczekuje co się da i kogo się da. Z czasem dochodzi do tego, że obszczekujący już nie pamięta kogo obszczekał a kogo nie. Wyrzucony z prywatnych stron wraca jak bumerang bo, jako wszystkowiedzący, chce wiedzieć co w trawie piszczy i trzymać rękę na pulsie. Oczywiście tylko po to, żeby zaatakować natychmiast gdy ból egzystencjalny odezwie się w nim znowu na widok kogoś ciekawego i wartościowego.