Rysa na szkle…

Jeszcze ciągle za wcześnie, żeby traktować Warszawę jak rodzinne miasto. To raczej takie zło konieczne, które między Bogiem, a prawdą nie jest złem, ale ja usilnie czekam, żeby z tego zła, jak z brzydkiego kaczątka wykluło się pewnego dnia coś pięknego.

Uwielbiam weekendowe powroty do domu. Kiedy po wejściu, zamykam za sobą drzwi lubelskiego mieszkania czuję się jakbym wpływała do bezpiecznej przystani. Wiem, że to banał:-) ale właśnie zgrzyt tego zamka przywraca proporcje, a wraz z nimi wszystko, co zaburzone, wraca na właściwe miejsce.

W sobotę budzę się we własnym łóżku, brak hałasu przejeżdżających tramwajów, cisza, za oknem cmentarz, który teraz, po latach już nawet lubię. Nie wywołuje smutku.

Jest tylko jeden minus, który sprawia że z przyjemnością uciekam do stolicy. Co sobotę, tydzień w tydzień, mniej więcej od 10 lat, okoliczni rolnicy obwieszczają swoje przybycie z warzywami, owocami i innymi dobrami natury, dzwoniąc donośnie domofonem. Ja naprawdę nie mam nic przeciwko handlowi obwoźnemu ani rolnikom (całe lata kiedyś spędzałam u babci na wsi, więc taka trochę ze mnie była wsiowa dziewucha). Rozumiem, że trudno jest być dzisiaj rolnikiem, słyszałam, że tego nie opłaca się hodować, tamtego uprawiać, że w związku z tym trzeba wyjść w stronę klienta. Ale czy naprawdę trzeba manifestować swoją obecność o 7 rano!?!? O takiej nieludzkiej porze, nie mam ochoty ani na cebulę, ani na kartofle!! Poza tym, nigdy nie zadzwoniłabym do nikogo przed 10.00, a dobijanie się do cudzych drzwi jest po prostu niegrzeczne. A przecież w niektórych mieszkaniach są chorzy ludzie, albo malutkie dzieci. Już sobie wyobrażam „radosne” mamusie, których pociechy z całą pewnością po takiej pobudce nie wstaną w dobrym humorze.

Słowo daję, że nawet gdyby mi się chciało wyjść z łóżka, dla zasady, z przekory, ze złości, nic bym w ten sposób nie kupiła. Wolę pójść do osiedlowego warzywniaka i dać zarobić pani, która nie budzi mnie skoro świt i taktownie czeka aż sama do niej przyjdę.

*Mój domofon nie ma funkcji „off”