Pogrążony w żalu….

Ludzie odchodzą w ciszy…

Zostaje rodzina, znajomi, bliscy, przyjaciele lub koledzy z pracy. A w gazetach pojawiają się nekrologi. Wydawałoby się, że powód umieszczenia nekrologu jest jasny, przesłanie wyraźne. Ale czy na pewno? Czy jeśli chcemy wyrazić swój żal, to potrzebny jest do tego nekrolog na głównej stronie poczytnego dziennika? Rozumiem nieobecność  na pogrzebie, wtedy taka forma kondolencji może być wskazówką, że nadawca łączy się w bólu, że nie mógł być obecny ciałem, więc był duchem.

Jednak może pokazywać coś zupełnie innego….

Może być wskazówką nie tego, kim był zmarły, ale kim jest osoba opłakująca go lub użyję bezpieczniejszego słowa: pogrążona w smutku. Im większy nekrolog, im bardziej rzucający się w oczy, w ważniejszej gazecie, lepiej krajowej niż jej lokalnej namiastce, tym bardziej wydaje się być ważna osoba, do której się kieruje słowa.

A ta zachowuje się czasem bardzo dziwnie. Kiedyś widziałam nerwowe kartkowanie gazet przez rzekomo zrozpaczonego po śmierci matki syna, słyszałam wściekłe mamrotanie pod nosem, kiedy nie znalazł tego, czego szukał. Obraza okrutna, bo w mniemaniu tegoż człowieczka, brak nekrologu  oznaczał bycie kimś zwyczajnym, kimś odartym z miejskiego splendoru, kimś niewartym wspomnienia. Brak kondolencji z zakładu pracy nietaktem. A on tak bardzo chciał ujrzeć na szpaltach gazety swoje nazwisko, choć na jeden dzień znowu pojawić się, poczuć niemal pełne współczucia spojrzenia, które wyobrażał sobie już wcześniej, tuż przed rozczarowaniem.

W obliczu utraty matki właśnie to okazało się najważniejsze.

.

O wszystkim… i o niczym

Jestem rozpaskudzona to fakt.

Przez całe ostatnie lata miałam cudowny wakacyjny luz. Lipiec był dla mnie potrójną labą, dzieci wyjeżdżały na kolonie, ja wcześniej kończyłam pracę, życie firmowe zwalniało.

Codziennie po pracy mogłam zrobić na rowerze rundkę dokoła mojego miasta i nie było to specjalnie trudne, ścieżek rowerowych nie jest dużo. A uściślając …..jest jedna.

Za to taka z prawdziwego zdarzenia.

Btw: Panie prezydencie czekamy na następne.

Poza tym, w poprzedniej pracy miałam również luz wynikający z kompetencji. Sama ustawiałam sobie pracę, decydowałam: co, gdzie i kiedy. Mogłam wyjść, gdy akurat była taka potrzeba, pozałatwiać sprawy i wrócić do swoich obowiązków.

Mogłam „wiele i nie wiele ….lecz w sam raz”….. Jakaś piosenka mi się kołacze…. równie kolorowa jak moje wspomnienia.

Idealizuję? Ależ oczywiście! Byłam zadowolona z pracy, spokojna, czułam się we właściwym miejscu. Czułam się… no właśnie ….szczęśliwa.

Celowo teraz pomijam to co było złe, żeby nie burzyć obrazu wspomnień. Tak przecież powstaje przerysowana świetlana przeszłość. Trochę na zasadzie wyparcia pewnych faktów, a może właśnie zgodnie z tą zasadą.

Więc  resumując (to tak à propos poprzedniej notki) – było, minęło, mam nadzieję tylko, że nie bezpowrotnie.

W dodatku znowu pada…

Językowy internacjonalizm

Od sierpnia na Słowacji tylko po słowacku – to uwaga dla tych, którzy w tym państwie chcieliby spędzić wakacje. Rząd zdecydował, że wszystkie napisy i hasła obcojęzyczne muszą być tłumaczone na słowacki.

Ciekawa jestem tylko czy będą na szyldach obok obcych nazw czy zamiast? Jeśli to drugie to byłabym bardzo zdziwiona decyzją słowackich władz zwłaszcza, że język ten niby podobny do naszego, ale jednak inny (wyrazy brzmiące identyczne a znaczące zupełnie coś innego).

Co w ogóle jest lepsze, czy trwanie na stanowisku czystości języka, walka z wiatrakami, którymi w tym momencie byłyby różnego typu barbaryzmy, czy językowy internacjonalizm?

Ja, humanistka, z pełną świadomością stwierdzam, że to drugie. Język to twór żyjący swoim życiem, kipiący zapożyczeniami, neologizmami, skrótami, żywy i rozwijający się. Nie można skazywać go na swoiste zejście do podziemia, bo przecież choćby za sprawą Internetu nowinki obcojęzyczne i tak przenikną. Przenikają zawsze i żadna walka tego nie zmieni. Wszak mamy globalizację i w tym zakresie.

Nie twierdzę, że w związku z tym mamy sobie pozwalać na wszystko, wulgaryzmy nadal pozostają wulgaryzmami. Ale przecież fakt, uznania wulgaryzmów za zło językowe nie sprawił, że ludzie przestali ich używać. A niektórzy profesorowie języka polskiego uważają nawet, że w konkretnych przypadkach nie można się bez nich obejść.

Powinniśmy pozwolić na spontaniczny rozwój języków, bo zbyt surowe normy i tak zostaną zneutralizowane przez uzus społeczny, a z czasem albo całkowicie zniesione, albo zastąpione innymi. Filologowie (i nie tylko) wiedzą, że tak już bywało w przeszłości i to wielokrotnie.

Bicie piany i nadmierny konserwatyzm językowy nie powstrzyma tego, co zaczęło się wraz z wypowiedzeniem przez człowieka pierwszego słowa i dopóki będzie istniał człowiek, dopóki będzie miał do kogo przemawiać, ten proces będzie trwać.

Arielko, bo miłość jest ślepa:-)

„Każda potwora znajdzie swego amatora”, tak się mówi o kobietach. W przypadku mężczyzn podobno wystarczy, żeby był tylko trochę ładniejszy od diabła, by można było go uznać za atrakcyjnego pod względem fizycznym. I niektórym kobietom, zwłaszcza wzrokowcom, choć to raczej mężczyźni nimi są, wystarcza wygląd zewnętrzny. Reszta potrzebuje dużo więcej. Ale kiedy już znajdzie w mężczyźnie to magiczne „coś” (proszę sobie tylko nie kojarzyć, bo nie o TO chodzi;-), przepadła z kretesem. Wtedy, Droga Arielko, nie ważne, że on jest mały i brzydki, nie ważne, że łysiejący czy z lekkim brzuszkiem, ważne, że powoduje przyspieszone bicie serca:)

Cóż to takiego to nieokreślone „coś”? Nie wiem ;-))

Dla mnie ważne jest poczucie humoru. Mężczyzna powinien być błyskotliwy ale nie głupkowaty, mieć dobry humor, ale nie być humorzastym, posiadać inteligentną umiejętność chwytania w locie i ripostowania. W miarę szybko, taktownie i z biglem. Oczywiście to nie oznacza, że nie może bywać wyciszony i poważny, to nawet dodaje uroku, wszystko jednak w odpowiednim czasie i miejscu.

ZAWSZE, powinien pamiętać o urodzinach, imieninach, szczegółach z życia kobiety, którą jest zainteresowany. Jeśli nie pamięta uznajemy, że nie jest zainteresowany, a kobiety z natury nie lubią się narzucać, więc……zwykle znajomość się urywa.

Mężczyzna nie powinien zapominać języka w gębie. Ten, który wie co powiedzieć, czy odpowiedzieć, jest zdecydowanie „bardziej”;-)

Nie powinien płakać, no chyba że w sytuacjach życiowych tragedii, ale współczucie, słuchanie nas, chęć pomocy, męska dłoń….zawsze mile widziana, nawet wtedy kiedy jej nie chcemy, bo my kobiety generalnie, potrafimy sobie radzić same J

Lubimy mężczyzn spontanicznych, takich którzy nie wprawiają w zakłopotanie ale bawią pomysłami. Odpowiedzialność też lubimy, same zbyt  emocjonalne, potrzebujemy takiej przeciwwagi. I choć to bywa czasem denerwujące –  to nic, tak ma być.

Facet powinien mieć jaja, sorry za wulgaryzm, ale baba w męskich spodniach to namiastka, a kobiety nie cierpią namiastek. Namiastka zawsze prędzej czy później zostanie zastąpiona typem silnym, bo ta siła jest dla nas ważna równie bardzo jak odpowiedzialność i ciepło.

My kobiety* nie cierpimy w mężczyznach obłudy, cynizmu, czepiania się drobiazgów, wyrachowania i pozerstwa. Prawdziwy facet powinien być ponad to, bo najbardziej cenimy w nim jego własną godność.

Może więc Arielko i trafiłaś na mężczyznę niezbyt urodziwego, ale za to posiadającego wspaniałe zalety, dlatego teraz, kiedy odszedł, jest Ci po prostu źle.

Uroda to nie wszystko, z mężczyzną nieładnym można się fantastycznie bawić, z mężczyzną tylko przystojnym…….tylko fajnie wyglądać:-)

*czy to zabrzmiało jak „My murarki warszawskie”?:-))

Bakszysz po polsku

Pracownik jednej z polskich kancelarii prawnych oszukał ambasadę Egiptu sprzedając jej działkę po zawyżonej wartości – przeczytałam dzisiaj w Onecie. Wstyd byłby ogromny, gdyby nie fakt, że ambasador Egiptu nie tylko wiedział o wszystkim, ale bardzo chętnie przyjął część wspomnianej nadwyżki.

Wielka mi afera!

Każdy, kto był w Egipcie doskonale wie, że tam zarobki nie są wysokie, że prawdziwe pieniądze pochodzą z tzw. bakszyszu, czyli tego, co turyści z własnej i nieprzymuszonej woli (akurat nieprzymuszonej!! – śmiech Caffe) dzielą się tym czym mogą. To zresztą, w idei bakszyszu, wcale nie musi być kasa, choć jest zdecydowanie milej widziana.

No więc, tak sobie myślę, że może egipski ambasador uznał ową nadwyżkę za formę bakszyszu? Dosyć szczodrą formę dodam (1 mln PLN). Dla porównania: już za ok. 400 tys. złotych można kupić w Sharm El Sheikh 2-pokojowe mieszkanie…..i wynajmować na przykład Polakom:-))

Biznes jest? Jest.

No więc, może biedny egipski dyplomata tak sobie właśnie wykoncypował??

Nie przewidział tylko, że w Polsce skutkuje to odpowiednimi sankcjami, a jak się okazuje w Egipcie również. Pan ambasador został aresztowany, oskarżeni Polacy zostali aresztowani, wszyscy czekają, a ja razem z nimi, na wymiar kary. Bo ciekawi mnie kto otrzyma najsurowszy wyrok?

Scenka rodzajowa

Mamy to nieszczęście sąsiadować na letniskowej działce z bardzo hałaśliwymi ludźmi. Im więcej wypitego alkoholu, tym więcej życiowej mądrości, tudzież innych ciekawostek, przenika pod nasz dom.

– Te dzieci to k… bardziej dzisiaj zdolne nie? – słyszę mimowolnie.

– Stary! Ty mi nie musisz mówić! Moja Ania, to nie wiem kiedy, nauczyła się grać na fortepianinie!!

Valere vita est…

 

nie cierpię za ludzkość

nie przyjmuję cudzych win w pokorze

złocisty promień słońca oświetla moją twarz

tylko moją…

odczuwam egoistycznie muśnięcie

i cieszę się własnym szczęściem

nie będę dziś czuć się winna

tłumaczyć z własnych pragnień

przepraszać za to, co dobre

za radość i blask rozjaśnionych oczu

za twój dotyk

za mój przyspieszony oddech