Przedświąteczne szaleństwo

Płacąc za poranne zakupy stałam się mimowolnym świadkiem rozmowy dwóch kasjerek, którym najwyraźniej nie przeszkadzał fakt, że ktoś je słucha.

Rozmawiały o przygotowaniach.

Świątecznych.

Jedna narzekała, że nie ma kiedy sprzątać, bo ciągle pracuje, druga, że sprzątała cały weekend, że nie miała biedulka czasu na ugotowanie obiadu.

Bo sprzątała.

Licytowały się, która jest bardziej zmęczona, zestresowana zbliżającymi się dniami, niezadowolona z życia, która ma, w związku z powyższym gorzej, jakby ta, co ma gorzej miała przez to lepiejJ

Pomyślałam wtedy, że świat zwariował. Nie pierwszy raz ostatnio przychodzi mi taka refleksja do głowy, ale tym razem zdumienie dominowało nad świadomością zwariowania.

Święta mają być przyjemnością, radością, oczekiwaniem. Czasem ukojenia, spędzonym z rodziną, czasem medytacji (lub religijnej zadumy), modlitwy (lub filozoficznego zamyślenia), w każdym razie czasem, w którym nasze wnętrze nabiera blasku i życiodajnej siły. W teorii.

W praktyce następuje galopada po sklepach, pucowanie domu, jakbyśmy go nie sprzątali, co najmniej pół roku, szaleństwo z myciem okien, praniem, prasowaniem, gotowaniem i już nawet nie wiem, co tam jeszcze. Ludzie stają się nieuprzejmi, a w pogoni za realizacją przedświątecznych wytycznych tracą z oczu główny cel.

I potem łamią się opłatkiem zmęczeni przygotowaniami, które tak naprawdę nie mają znaczenia.