Jest takie miejsce i taka samotność,

która prawdopodobnie przygnębia tylko nas żyjących, ale stanowi dowód na to, że jeśli człowiek umiera wyalienowany, to jego grób będzie tym straszył także po śmierci.

Ale z drugiej strony, mimo że rozświetlone zniczami grobowce wyglądają pięknie, to dopiero te opuszczone, zaniedbane przemawiają do mnie porosłymi mchem literami, jakby w ten sposób chciały opowiedzieć swoją historię i podzielić się wiedzą, której jeszcze nie mam.  Uświadamiają czas i miejsce. Żyją swoim życiem.