Bo nie chcemy zakłócać prywatności

Bo nie chcemy zakłócać prywatności,

Nie chcemy się narzucać.

Nie jesteśmy zbyt blisko.

Kontakt się urwał.

Znajomość się rozluźniła.

Bo on/ona też może przecież zadzwonić itp. itd.

Takie odpowiedzi słyszymy bardzo często, kiedy pytamy o wspólnych znajomych, dalszą sąsiadkę, przyszywaną lub zupełnie nie, ciotkę, niewidzianego od lat wujka. Najsmutniejsze, kiedy brak jest kontaktu z własnymi rodzicami czy dziećmi.

W dużych miastach ludzie potrafią mieszkać obok siebie i zupełnie się nie znać. Poza zwykłym „dzień dobry” (a często i bez tego), nie wiedzą o sobie nic, nie mają świadomości, że za czyimiś drzwiami czai się samotność (opisuję swoje spostrzeżenia, ale wierzę, a raczej mam nadzieję, że są gdzieś jeszcze osiedla, w których panuje większa zażyłość i więź dobrosąsiedzka)

Samotność – kolejna z cywilizacyjnych chorób, którą można wyleczyć, tylko trzeba chcieć znaleźć czas na „udzielanie” terapii. A jakoś tak się składa, że niektóre odwiedziny odkładamy na kolejny tydzień, a potem jeszcze kolejny i kolejny.

Wszyscy znamy grzecznościowe „zdzwonimy się”, po którym często nie następuje nic.

I dlatego czasem można przeczytać, że jakaś kobieta przez lata całe siedziała martwa przed telewizorem i nikt z rodziny czy znajomych się nie zorientował, bo po prostu nie odczuł potrzeby złożenia jej wizyty. Albo, że w czasie pamiętnej powodzi 1997 r. pewien staruszek nastawił wodę na herbatę, przysiadł obok, żeby poczekać i w takiej pozycji odnaleziono zasuszone ciało kilka lat później. Rodzina zaś regularnie opłacała wszystkie rachunki.

Wypadałoby tu pochwalić PGNIG: nie było ani jednej przerwy w dostawie gazu, czajnik stał na kuchence rozżarzony do czerwoności, ale płomień ciągle się pod nim palił. Można sobie wyobrazić, co by się stało, gdyby jednak, choćby na chwilę, wyłączyli gaz…

Przerażające jest to, że nikogo z sąsiadów nie zaniepokoiło zniknięcie kobiety czy mężczyzny, nikt nie odczuł braku, nie zatęsknił, nikt nie zdziwił się długim milczeniem.

Człowiek nie wybiera samotności świadomie, skazuje się na nią pod wpływem lęku lub okoliczności, z nadmiaru lub braku innych możliwości. A potem wrasta w nową rzeczywistość tak bardzo, że bez pomocy drugiego człowieka nie potrafi odnaleźć w sobie odwagi, by zacząć żyć jak dawniej.