Mama i tata głowę mi trują, że już pół wieku na mnie pracują….”

Całkowite usamodzielnienie się dzieci, włącznie z ich wyprowadzką z domu bywa przyczyną frustracji rodziców, którzy oczywiście z jednej strony cieszą się i są dumni, ale z drugiej przeżywają syndrom opuszczonego gniazda. Ponieważ sama pomału zaczynam przyzwyczajać się do myśli, że już niedługo będę zlepkiem powyższego rozdwojenia emocji, (coś w stylu „i chciałabym i boję się”), zaciekawił mnie artykuł w dzisiejszym Metrze. Nie ukrywam, że uśmiałam się czytając o determinacji opisanych rodziców.

Otóż włoskie małżeństwo pozwało swojego dorosłego syna, gdy nie chciał usamodzielnić się i wyprowadzić, mimo że pracował, miał zdrowe ręce i całkiem sprawny umysł J

Historia przypomniała mi trochę piosenkę Shakina Dudiego:

 

Mama i tata głowę mi trują,
Że już pół wieku na mnie pracują,
Że lat trzydzieści dają pieniądze
By zaspokoić synalka żądze
Ja cicho siedzę na nich nie krzyczę
Przecież to moi rodzice

 

Co prawda włoski synek pracował i całkiem nieźle zarabiał, ale jednak, jak dawniej oczekiwał od rodziców pełnej opieki oraz troski polegającej na zapewnianiu wiktu i opierunku.

Jak podaje Metro, bardzo wiele dorosłych włoskich dzieci postępuje w ten sposób, nie chcąc nawet słyszeć o opuszczeniu rodzinnego domu. Mówi się wręcz o zjawisku „dużego bobasa”, który dorasta biologicznie, ale w wielu aspektach pozostaje na poprzednim etapie dojrzewania.

Jest to dla mnie o tyle dziwne, że doskonale pamiętam swoje marzenia o własnej kawalerce, ucieczce spod kontroli rodziców, samodzielności i przede wszystkim możliwości decydowania o wszystkim bez czujnego oka mamusi. Chciałam pracować, zarabiać spełniać własne zachciankiJ

To dziwne, że dzisiejszy, dobrze sytuowany, dorosły Włoch tego nie pragnie, a przecież dobrze zarabiający, dorosły Polak cieszy się, gdy może kupić mieszkanie i żyć na własny rachunek pozwalając rodzicom, przynajmniej finansowo odpocząć.

Bo jeśli chodzi o emocje, to cóż……martwić się o własne dzieci będziemy zawszeJ