„Mąż swojej żony”

Wczoraj obejrzałam starą polską komedię (jedną z pierwszych Barei), która opowiada historię pewnego małżeństwa odnoszącego sukcesy zawodowe, ona w sporcie, on w komponowaniu. Cała Polska bacznie śledzi osiągnięcia kobiety, natomiast nie wie zupełnie nic, a w związku z tym nie docenia sukcesów mężczyzny. Nawet pomoc domowa traktuje go jak pantoflarza, który nie ma prawa do własnego zdania, uważając jak wszyscy, że tylko mężczyzna uprawiający sport, jest mężczyzną z prawdziwego zdarzenia.

Sytuacja zmienia się, gdy bohater, doprowadzony do ostateczności lekceważeniem go przez trenera, a także przez nieświadomą tego faktu własną żonę, nokautuje jej kolegę, nota bene znanego i cenionego w świecie sportu boksera. No i dopiero ten akt męskiej desperacji, skrzętnie opisany przez sportową gazetę, przywraca dawny ład i porządek. Cała Polska szaleje z radości i jest dumna dumą narodową a pomoc domowa w końcu zauważa w swoim chlebodawcy mężczyznę i zaczyna uprzedzać wszelkie jego zachcianki.

To tyle o filmie.

Gdyby tak przenieść historię w dzisiejsze czasy – prawdopodobnie nie powstałaby komedia.

Bo dzisiaj już nie budzi niczyjego zdziwienia sytuacja, w której żona jest sławną osobistością, a mąż zupełnie nierozpoznawalny. Zdarza się tak w małżeństwach celebrytów, sportowców czy polityków, zdarza wśród muzyków i naukowców. Niektórzy mężowie cenią sobie nawet to pozostawanie w cieniu żony, co jest zrozumiałe, bo nie każdy lubi rozgłos i nie każdemu taki rozgłos pozwala na normalne funkcjonowanie.

Często dochodzi do odwrócenia ról, on mając nienormowany czas pracy (lub będąc bezrobotnym) gotuje obiady i zajmuje się dziećmi a ona realizuje się zawodowo i zarabia na rodzinę. On przechodzi na tacierzynski*, ona późno wraca do domu, zmęczona i zestresowana pracą.

W każdym razie, niezależnie od tego jak sława żony wpływa na związek, dzisiaj nikogo powyższy fakt nie razi, nie obraża mężowskiej dumy, nie przelewa czary goryczy, nie uwłacza itp…

Myślę, że na co dzień nikt tego nie rozważa przyjmując życie takim jakie jest, wszystko się przecież zmienia, dopiero nagłe zderzenie dwóch światów, filmowego z lat 60 tych oraz dzisiejszego, dobitnie uświadamia, jak ogromne przemiany zaszły w powyższej materii i szczerze mówiąc, nie jestem pewna, czy wszystkie mi się podobają.

 

PS. Film powstał w 1960 roku, jaka to inna Warszawa niż dzisiaj. Pałac Kultury już stoi ale „Sezam” i trzy 24-piętrowe wieżowce przy ul. Marszałkowskiej – w budowie. W jednym z tych wieżowców mieszka bohaterka nakręconego kilkanaście lat później „Jeziora osobliwości”. Fajnie przeżyć podobną retrospekcję i bardzo żałuję, że nie mamy tak starych filmów nakręconych w Lublinie („Czterej pancerni” się nie liczą, bo tam Lublina mało).

* Prawnicy i lingwiści nie mogą się zdecydować, czy tacieżyński, czy tacierzyński, więc zmienili na „ojcowski” 🙂