A na imię miałaś właśnie….

Jak byłam bardzo małą dziewczynką strasznie rozpaczałam z powodu swojego imienia. Uważałam, że rodzice wyrządzili mi krzywdę, że jest okropnie brzydkie a jego brzydota objawiała się głównie tym, że nie śpiewano o nim w żadnej z popularnych piosenek. Czułam się niedowartościowana, zwłaszcza, gdy z radia słyszałam ciągłe Małgośka i Małgośka! Ewentualnie AnnaMaria!

Jeszcze wtedy nic nie wiedziałam o Laskowskim i dziewczętach z Albatrosa, więc po prostu permanentnie, niewypowiedzianie cierpiałam.

Uświadomienie nastąpiło w jakąś piękną wakacyjną niedzielę w domu mojej babci i wtedy wszystko, absolutnie wszystko się zmieniło.

Babcia uruchomiła stary radioodbiornik, nauczyła mnie obsługiwać górny poziom, który stanowił część gramofonową. Potem rozmarzona przekładałam pocztówkę za pocztówką i słuchałam urzeczona. A pocztówek dźwiękowych babcia miała całe mnóstwo. Skrzypiało toto przy odtwarzaniu, przeskakiwało, gdy ktoś za energicznie przeszedł obok odtwarzacza, ale dla mnie stanowiło nowy, bajkowy świat. Już wtedy uwielbiałam muzykę, potem zresztą nauczyłam się gry na kilku instrumentach, próbowałam śpiewać, komponować. Bawiłam się dźwiękiem.

No i oczywiście na zabój zakochałam się w tamtym Laskowskim (na szczęście potem mi przeszło:), w piosence, którą śpiewał i w magii wyśpiewanych słów.

Z tamtego dnia pozostał mi w pamięci jeszcze jeden, ulotny obrazek: ja, może 5-letnia, tańcząca na środku pokoju do piosenek płynących z płyt, roześmiana babcia, bijąca mi brawo, zdrowy i pełen życia dziadek, a na końcu wujek, zaglądający przez drzwi, z namydloną do golenia twarzą. Prawdopodobnie szykował się do kościoła, na randkę, albo na przyjazd gości (innej opcji nie ma, golił się tylko w trzech wymienionych przypadkach) i na chwilę przerwał, żeby popatrzeć, co wyprawiam.

Strasznie się cieszę, że ktoś wrzucił na youtube właśnie tą starą, zapomnianą wersję piosenki, więc wspominek dalszy ciąg. I nie mówcie proszę, że to straszny kicz… bo wiem.