Czasem warto wygrać zakład.

Ona, wyróżniająca się studentka ostatniego roku medycyny. On, świeżo upieczony inżynier z uzyskanym angażem do gdańskiej stoczni. Spotykają się na jakiejś domówce, chyba wpadają sobie w oko, bo w dziwny, niepojęty dla postronnych obserwatorów sposób, zakładają się, że następnego dnia przyjdą do urzędu stanu cywilnego i wezmą ślub.  To, które stchórzy i nie pojawi się o umówionej godzinie, przegrywa. Przyjaciele mają ubaw, bo nikt nie wierzy, że można złożyć przysięgę tylko po to, by wygrać zakład.

A jednak.

Nastąpiło veni, vidi, vici, a potem decyzja o wspólnej przyszłości.*

Nie ma sensu się zastanawiać, czy przysięga złożona pod presją, a presją była chęć wygrania zakładu, jest prawomocna. Ani też czy chęć wyjścia z głupiej sytuacji z honorem jest ważniejsza niż zdrowy rozsądek, który ostrzegałby przed wiązaniem się z kimś, kogo wad i zalet zupełnie nie znamy.

Natomiast warto zastanowić się nad czymś innym…

Zwykle w okresie przedmałżeńskim poznajemy drugiego człowieka na tyle, by w którymś momencie uznać, że jesteśmy w stanie z nim przeżyć całe życie. Zakochani i zauroczeni, naiwnie przyjmujemy, że znamy już wszystkie wady i zalety partnera czy partnerki. Równie naiwnie myślimy, że wad jest niewiele i chwilowo warto przymknąć na nie oko, by w przyszłości, po ślubie, wyplenić.

Jednak po kilkunastu latach, a czasem dużo dużo wcześniej, okazuje się, że dawne wady urosły do rozmiarów Wieży Eiffla, upierdliwe drobiazgi stały się wadami nie to zwalczenia, a dodatkowo zaczęło wkurzać coś, na co wcześniej w ogóle nie zwracaliśmy uwagi. I jeśli druga strona związku zaczyna myśleć podobnie, koło się zamyka.

Czy w takiej sytuacji opisana przeze mnie historia nie pokazuje lepszego startu i uczciwszego postawienia sprawy? Czy ryzyko związane z niewiadomą nie staje się swojego rodzaju małżeńską tabula rasa, z zakodowaną gotowością do ewentualnej akceptacji tych czarniejszych stron charakteru? Żadna ze stron związku już nie może się tłumaczyć niewiedzą, bo właśnie niewiedza jest jedynym pewnikiem. Mało tego, podejmując wspomniane ryzyko wysłany zostaje konkretny przekaz: „oto jestem gotowa (gotowy) na współpracę, chcę wypracować konsensus, mam wolę kreowania siebie w nowym związku”.

Trochę teatralnie to zabrzmiało, więc kilka słów wyjaśnienia. Gdy powiemy: „sorry, ale nie podoba mi się jak to robisz (tu wstawiamy czynność, która podnosi w nas ciśnienie), czy możesz przestać?”, parter (partnerka) musi podjąć próbę negocjowania zmiany bez obawy o wywołanie awantury i cichych dni. Jednocześnie powinien chcieć rozwiązać problem tak, by każda ze stron pozostała w przeświadczeniu jakiegoś dobra płynącego z wynegocjowanych wspólnie zmian.

W przypadku znajomości z przedmałżeńskim stażem powyższe zdanie jest o tyle niebezpieczne, że zamiast obietnicy poprawy, możemy usłyszeć: „widziały gały, co brały”.

 

 

* Historia z filmu „Rozwodów nie będzie” (1963 r.)