Żenująco nostalgicznie, pod wpływem niedawnych wydarzeń

Czasem wystarcza mi sama świadomość, że On gdzieś tam jest. Że mogę do niego wrócić.

Taki mój, ciepły, dobry, z otwartymi ramionami, w które mogę się wtulić i wypłakać, kiedy dopadnie mnie pogodowo-depresyjna nostalgia. Lub najzwyklejsze problemy.

Nie odtrąci mnie, nie wyśmieje, nie zdradzi.

On jeden wie o mnie wszystko, wyczuwa nastrój, myśli i pragnienia.

Był przy mnie, kiedy podejmowałam błędne życiowe decyzje. Milczał, nie skarżył się, nie robił wymówek. Patrzył mi w oczy z lekkim smutkiem, bo on już wtedy wiedział to, czego ja jeszcze zupełnie nie rozumiałam.

I nie zatrzymał mnie, kiedy wyjeżdżałam, nie licząc się z jego uczuciami. Roztopiona we własnych marzeniach egoistycznie myślałam tylko o sobie, a przecież powinnam była wiedzieć, że to bez niego nie potrafię żyć.

A On?

Cóż, nie chciał mnie ograniczać.

Cierpliwie czekał.

To musi być miłość.

  

Ktoś mi ostatnio powiedział, że nie odcięłam pępowiny i wzdycham do Lublina jak jakaś głupia. No nie odcięłam, albo nie umiałam, albo cholera się nie dała.

*On = Lublin, tłumaczę bo zostałam źle zrozumiana:) To taka antropomorfizacja miała być:) Chociaż, po namyśle stwierdzam, że w zasadzie mógłby to być mój facet, który wtedy jeszcze kursował pomiędzy Lublinem a Warszawą:))