Nieudana promocja

Dzisiaj* już chyba wszyscy wiedzą, że Lubelski ZTM wycofał 2,5 mln biletów komunikacji miejskiej, za które zapłacił 16 tys. zł. Jakiś geniusz marketingowy wpadł na pomysł, by na drugiej stronie biletów, w ramach akcji „Lublin dla wszystkich” umieścić edukacyjne rysunki. No i trochę nie wyszło…. Bo rysunki komuś się kojarzyły, ktoś się obraził, ktoś inny obruszył, a jeszcze ktoś inny uznał powyższe (a w zasadzie poniższe) za kontrowersyjne. Że zamiast proponować walkę z dyskryminacją, bilety ją umacniały. Cóż….

Kontrowersja, jaką ja tu widzę posiada wymiar zdecydowanie bardziej estetyczny niż moralny.

Zwolniłabym urzędnika, który dopuścił coś tak paskudnego do druku! A nawiasem mówiąc, czy ktoś z Was kiedykolwiek kontestował drugą stronę biletu autobusowego?? Bo ja przyznam szczerze, że nigdy nie. Tak więc, z mojego punktu widzenia patrząc, miasto straciło sporo pieniędzy na ukrycie czegoś, na co ja sama, z własnej nieprzymuszonej woli, w ogóle nie zwróciłabym uwagi. Zwykle wsiadam do autobusu, kasuję bilet, po czym wyrzucam go, gdy już jestem u celu.

Można więc powiedzieć, że niezależnie od trafności komunikatu, który miasto chciało wysłać do mieszkańców Lublina (i nie tylko), niezależnie od umoralniającego przekazu, by walczyć z dyskryminacją (swoją i sąsiada), kibolami, poprawnością kulturową- trochę się organizatorowi, czyli Lubelskiemu Centrum Kultury nie udało.

A koszt poniósł ZTM. Dlatego też obawiam się, że w niedługim czasie nastąpi podwyżka cen biletów…..

* wczorajsze ogólnokrajowe „Wiadomości” w TV

Krótkie, lekko mgliste, podsumowanie

Weekend był baaaardzo intensywny i zajmujący. Myślałam, że będę musiała łączyć przyjemne z pożytecznym, co jak wiadomo bywa ze szkodą dla jednego lub drugiego, tymczasem wszystko okazało się jedynie przyjemne!! Nie musiałam z niczego rezygnować, a powiedziałabym nawet, że wręcz przeciwnie:)

Rano powitała mnie mgła. O tej porze roku to w Warszawie normalka. Pamiętam, że kiedy pracowałam w Centrum nie potrzebowałam dodatkowego zegarka, ten na wieży PKiNu wystarczał mi w zupełności. W piątek prawie go nie było widać.

Spotkanie które zaplanowaliśmy na wieczór rozpoczęło się w biurze w zasadzie już około 13 a zakończyło w coctail barze Glass House. Rozmowy, plotki i ploteczki:) Do obgadania mieliśmy kilka ostatnich miesięcy, więc nic dziwnego…..

Kiedy wychodziłam z klubu, żegnała mnie mgła.

Terminu następnego wyjazdu co prawda jeszcze nie określiłam, ale obietnicę, że takowy będzie już dałam. A ja jestem słowna. Kto nie wierzy niech zapyta mojego syna:-)

O drugiej części weekendu, tej która pożyteczne zamieniła w czysty relaks, nie napiszę, bo…….ochrona danych osobowych, prawa autorskie itp:-) Mogę tylko zdradzić, że mimo chwilowej konieczności mentalnego cofnięcia się do poziomu 3-latka, było przezabawnie!:))

Misja: "Seksmisja"!

No więc postanowiłam!! Będę się udzielać, bywać i towarzyszyć.

Będę śledzić i reagować, sprawdzać i potwierdzać.

To wszystko tak bardziej literacko, teatralnie i w każdym innym kulturowym wymiarze. Dlatego wczoraj poszłam na emisję podrasowanej cyfrowo „Seksmisji”, której projekcja odbyła się w Teatrze Starym na Jezuickiej. Teatr może i jest stary, za to przepięknie odnowiony, a od marca tego roku działa pełną parą. Przechodził różne koleje losu, bywając teatrem, kinem, kinoteatrem (tym ostatnim w zasadzie jest teraz), a ostatni pokaz w dawnej odsłonie odbył się jeszcze w 1981 roku, potem, przez kolejnych 26 lat popadał w ruinę.

Dzisiaj pięknieje.

Co to jest „Seksmisja” nikomu nie muszę tłumaczyć, ani nawet tego, że jest to komedia, która się nie starzeje i bawi kolejne pokolenia. Widownia wybuchała salwami śmiechu, ja też, a to dosyć dziwne, bo generalnie nie lubię oglądać tego samego filmu po raz drugi, tak samo jak nie śmieszą mnie powtarzane w nieskończoność dowcipy. Niemniej jednak Juliusz Machulski, który przyjechał promować zrewitalizowany film i niedawno wydaną książkę, był zadowolony i całkowicie świadomy tego, że stworzył komedię kultową, a dialogi z jego filmu żyją drugim, a może nawet i trzecim, życiem.

Pan Machulski to sympatyczny facet, choć jego poglądy polityczne trochę się różnią od moich, ale jak wiadomo o polityce na blogu nie gadam, więc tylko dodam, że zasadniczo ciekawiej jest się różnić. Mnie przytakiwanie nuży.

Juliusz Machulski  wspomniał o swoich młodzieńczych latach spędzonych w Lublinie, gdy grywał tu jego ojciec. Sądząc po wyrazie rozmarzenia na twarzy, to musiały być miłe wspomnienia. Jana Machulskiego poznałam przy okazji 120 rocznicy Teatru Osterwy, na organizowanej z tej okazji wystawie. Starszy pan, ale postawa i uśmiech amanta. Machulski – syn jest inny, więcej w nim szaleństwa twórcy, który (jak sam stwierdził), nie jest perfekcjonistą, ale się stara. Moim zdaniem reżyser nie musi być perfekcyjny, powinien być natomiast szczery w tym co robi, pracowity i konsekwentny w realizowaniu jakiejś nadrzędnej wizji. Ja właśnie tak go sobie wyobrażam na planie filmowym: z rozwianym włosem, z obłędem twórczym w oczach, taki Maksymiuk dzieła filmowego :-).

Wczoraj co prawda rozmawiał z nami spokojny (dodam, że całkiem przystojny), modnie ubrany szpakowaty pan, ale to jakoś wcale nie zburzyło mojego wyobrażenia :-).

PS. Jutro wstawię tu link do filmu z tego spotkania. Jeśli zostanie pokazana widownia, to gdzieś tam, siedzę sobie JA 😉

Oto zapis ze spotkania

Dziekanat. Zmora studentów*

Tytuł w zasadzie mówi wszystko. Ale tylko pozornie.

Może gdybym przeczytała go biorąc pod uwagę tylko moje własne (i znajomych) studenckie doświadczenia uznałabym, że jest prawdziwy. Ale ja…….sama byłam panią z dziekanatu, więc druga strona medalu jest mi znana i równie bliska. 🙂

Moja wypowiedź w tej kwestii będzie więc takim obiektywnym subiektywizmem.

Ja wiem, że bywają nieprzyjazne dziekanaty, złośliwe babsztyle, nieprzystępne matrony. Zawsze zastanawiałam się, skąd się wzięły w tym miejscu i dlaczego są takie, jakie są. Przecież można się dobrze bawić wykonując swoją pracę. Powaga! Mi sprawiała ogromną przyjemność i gdybym dzisiaj dostała propozycję pracy na tym samym stanowisku, które miałam wtedy, nie zawahałabym się ani minuty.

Tylko, czy chodzi o niechęć do własnej pracy, czy o niechęć do studentów? Po cholerę ktoś pracuje w dziekanacie jak nie lubi młodzieży? (w dzisiejszych trudnych czasach odpowiedź na drugie pytanie nie jest prosta).

Jednak, z pewnością pomaga tu pozytywne nastawienie i próba zrozumienia młodego człowieka. Dziwię się paniom, które się dziwią, że studenci się dziwią:-) Przecież ci ostatni czują się nieswojo wkraczając w dorosły świat. Po prostu! Dlatego bywają zadziorni próbując maskować niepewność, stawiają dużo pytań, często nie potrafią sformułować własnych oczekiwań.

Pamiętam swoje zagubienie sprzed lat, dlatego zawsze w tej pierwszej rozmowie z potencjalnym studentem starałam się powiedzieć wszystko, co wydawało mi się konieczne i nie patrzyłam, czy są to rzeczy oczywiste, czy mniej. Bo przecież to co dla mnie oczywiste, wcale nie musiało takie być dla kogoś innego.

Oczywiście, że trafiali mi się upierdliwi petenci i nadgorliwe mamusie, które próbowały żyć życiem edukacyjnym swojego, dorosłego już dziecka. Ale po pierwsze, trafiali się naprawdę rzadko (co też podkreślone zostało w artykule), po drugie, nawet jeśli czasem nie mogłam pomóc (bo ochrona danych osobowych, regulamin itp.) zwykle wystarczało samo wysłuchanie problemu. Ucinanie rozmowy wywoływało burzę, chęć pomocy, nawet jeśli nieskuteczna (z powodu tego co powyżej w nawiasie), zwykle kończyła sprawę. Naprawdę wystarczyło tylko wysłuchać.:-) Ktoś może się oburzyć, że dziekanat to nie poradnia terapeutyczna, ale tak niewiele trzeba, żeby drugi człowiek poczuł się dowartościowany. Dlaczego mu tego nie umożliwić?

Trafiali się, i coraz częściej trafiają, studenci, którzy przychodzą po „papier” (wiadomo, że chodzi o dyplom?), ci są najbardziej żądaniowi. Postawa „ja płacę, ja wymagam”, to nic innego niż „nasz klient, nasz pan” przeniesione na grunt edukacyjny. Nie ma sensu pisać czyja to wina, bo wszyscy wiemy, że to pewien proces, rozpoczęty jakiś czas temu bezstresowym wychowywaniem dzieci, przymykaniem oczu na brak szacunku, rozwijanie tumiwisizmu, egocentryzmu itp.

Takie czasy?

To trochę smutna puenta.

*Artykuł w Onecie

Dzisiaj

Prawda, że piękny blog? Jeszcze wczoraj taki…..stary, teraz błyszczy świeżością:-) Muszę się tylko wielu rzeczy nauczyć, od nowa do niego przyzwyczaić, oswoić.

Dzisiaj, jak pewnie każdy, odwiedziłam cmentarz i grób. Ten szczególnie mi bliski. Ciągle nie mogę się nadziwić, że mam już taki grób.  

Nie, to nie będzie smutna notka. Od zawsze bardzo lubiłam dzień Wszystkich Świętych. Nie wiem co w nim takiego jest, może te światełka na grobach, wieczorna łuna, specyficzny zapach topionego wosku. A może wspomnienia z dzieciństwa.

Zawsze się cieszę, bo przynajmniej raz w roku, właśnie 1 listopada, spotykamy się przy najstarszym rodzinnym grobie, w dużo większym niż zwykle gronie. Przyjeżdżamy na konkretną godzinę, ustalamy noclegi i strefy parkowania. A potem wspólny obiad i rozmowy do późnego wieczora. O wszystkim, ale najczęściej właśnie o tych, których już między nami nie ma. I nie są to smutne opowieści,  przypominamy sobie to, co najprzyjemniejsze, śmieszne, warte przypomnienia.  Czasem są to te same opowieści, które słyszałam i rok temu i dwa i trzy… Każdy pewnie ma w swojej rodzinie takie historie, które nigdy się nie nudzą, słynne „a pamiętacie?” powtarzane po raz setny, ale może po raz pierwszy usłyszane przez najmłodszych.

Tak też było dzisiaj. Nostalgicznie ale bez popadania w rozpacz, z żalem, ale bez rozdzierania szat.

Tak jak oni by tego chcieli. Tak jak na pewno on by tego chciał.