Takie zmiany….

10 lat temu założyłam konto w Kurniku i przez jakiś czas grałam on-line w zmodyfikowaną, spolszczoną wersję scrabble: literaki. W trakcie kilkunastominutowej partii można było pograć, porozmawiać i dostrzec nie tylko jaki jest poziom gry przeciwnika, ale też poziom jego kultury. W literakach było wyjątkowo. Zdarzały się oczywiście niemiłe wyjątki, ale najczęściej gracz zasiadający do gry najpierw witał się grzecznie z przeciwnikiem, pytał czy może się przysiąść do wirtualnego stołu, a potem dziękował za rozgrywkę. Niezależnie od tego czy wygrał, czy nie.

W innych grach bywało różnie. Najgorzej w 3-5-8. Tam zdarzało się graczom rzucać mięsem, po przegranej grze wypraszać od stołu, ostentacyjnie blokować przeciwnika, jakby własny niefart był zasługą tego drugiego. Chore klimaty, dlatego mimo że lubię karty, pozostawałam przy scrabblach.

Potem przez wiele lat albo w ogóle nie zaglądałam do Kurnika, albo robiłam to bardzo okazjonalnie.

Kilka dni temu znowu założyłam konto. Oczywiście zaczęłam grać w literaki:)) Poza estetyką, nieznacznie zmodyfikowanymi zasadami, niby wszystko to samo. A jednak…. Różnicę zauważyłam już po kilku grach.

Pierwszy gracz bez słowa zasiadł do mojego stołu, ani cześć, ani pocałuj mnie w d….. Najwyraźniej uznał, że robi mi łaskę, że nie zna mnie, więc ta cała grzecznościowa otoczka jest zbędna. Po przegranej partii bez słowa opuścił pokój, zapominając o podziękowaniu i gratulacjach:-) Niemal usłyszałam trzaśnięcie kurnikowych drzwi. W sumie, może powinnam się cieszyć, że mnie nie zwyzywał.

Czy to te same literaki, które dawniej przyciągały fajnych, znających zasady fair play, lub zwykłego savoir vivre, graczy? Zawsze zdarzali się ludzie, dla których były ważniejsze punkty niż dobra zabawa, ale mimo to wykazywali pewne minimum. Zmiana na gorsze zawsze dziwi i rozczarowuje.

Tak, jak zdziwił mnie e-mail od pewnego kolegi, który po długim okresie niewidzenia się, zamiast „cześć”, „co słychać”, czy „kopę lat minęło”, zapytał, czy nadal pracuję tu gdzie pracowałam i czy moja firma sprzedaje, to co sprzedawała. Bo co? Bo jego firma chce kupić? Tego nie wyjaśnił, w tym miejscu skończył się e-mail. Kropka zamiast pozdrowienia.

Czy w biznesie nie obowiązuje etykieta? 🙂

Moja droga, pracująca Kobieto,

jeśli kiedykolwiek przyszło Ci do głowy cieszyć się z faktu, że zarabiasz więcej niż Twój mąż, radzę przestać. Jeśli po cichu zacierasz z radości dłonie myśląc, „jestem bardziej zaradna”, przestań tym bardziej. Bo otóż socjologowie z Uniwersytetu w Connecticut dowiedli, że istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo, iż ten Twój niedowartościowany ekonomicznie mąż, zacznie Cię z tego powodu zdradzać.

Gdyby się nad tym głębiej zastanowić, to w sumie bardzo łatwo wszystko wytłumaczyć.

Facet niespełniony na gruncie zawodowym, nie może zaszaleć finansowo, nie ma szans na podniesienie poziomu endorfin nowym ferrari* czy bmw*, a przecież, jak każdy człowiek, potrzebuje jakiejś płaszczyzny, na której mógłby budować poczucie własnej wartości. I potwierdzenia, że jest mężczyzną pod każdym względem. Żony zwykle wiedzą ile zarabiają mężowie i chcąc nie chcąc, samą swoją obecnością przypominają im o finansowych zależnościach. Dlatego to właśnie od nich mężowie uciekają w zdradę i w oczach nieświadomej wszystkich niuansów kochanki, szukają potwierdzenia własnej atrakcyjności.

No dobrze, ale jakie wnioski można wyciągnąć z badań amerykańskich naukowców? Jakieś wskazówki, propozycje, pomysły?

Gdybym była prezydentem Komorowskim pewnie poradziłabym facetowi, żeby zmienił pracę, wziął kredyt i kupił sobie to ferrari.

Jednak jako Caffe mówię nieco bardziej zachowawczo: owszem, niech szuka lepszej pracy, ale póki co, kupi żonie kwiatek z Biedronki.

A ferrari jest przereklamowane. I nie nadaje się na polskie drogi.

* W miejsce tych szaleńczo drogich marek wpisz ulubiony model auta Twojego męża:-)