Codzienność, Rembrandt i ludzkie dramaty/ Life, Rembrandt and human dramas

Ostatnie dni sprawiły, że kontakt z blogiem miałam tylko okazjonalnie, a to wszystko za sprawą gości, wydarzeń i po trochę, alergii. Bardzo Wam dziękuję za wszystkie wyrazy zaniepokojenia moją nieobecnością, jestem tym naprawdę wzruszona.

Choć kaszląca i zakichana, rzuciłam się w wir tego, co już od dawna miałam zapisane w kalendarzu (jak Animal’s Day, przyjazd gości, wizyta chrześniaka) oraz tego, co pojawiło się nagle, jak wczorajsze wyjście do Łazienek Królewskich (Alutka, raz jeszcze dziękuję!) na wystawę obrazu pochodzącego z kolekcji książąt Czartoryskich, a mianowicie „Krajobrazu z miłosiernym Samarytaninem” Rembrandta. Co ciekawe, jest to jeden, z tylko trzech obrazów Rembrandta w polskich zbiorach.

Na mnie, człowieku, który lubi wiedzieć, co widzi (malarska wersja „co autor miał na myśli”), ten obraz zrobił ogromne wrażenie. Kiedyś mówiło się, że to po prostu pejzaż, dopiero dużo później zaczęto w nim widzieć historię biblijną. Ale to przecież nie jest historia religijna, to opowieść o zobojętnieniu i empatii, o zamknięciu się na cierpienie i krzywdę drugiego człowieka. Nikt nic nie słyszy,  nie widzi, przechodzi obojętnie, gdy tuż obok dzieje się ludzki dramat. I właśnie w tę psychologiczną głębię można się przenieść, patrząc na dzieło Rembrandta, a dzięki mistrzowskiej grze światła i cieni, wejść w realizm upadku i ocalenia człowieka.

Mimo dobrego zakończenia przypowieści, ja w obrazie holenderskiego malarza widzę głęboki smutek. W roku 1638, wtedy gdy obraz powstawał, Rembrandt stracił już dwójkę swoich dzieci, pierworodnego syna i córeczkę, potem umarło jeszcze dwoje. Żona w tym czasie musiała już chorować na gruźlicę, bo i ona umarła w dwa lata po namalowaniu obrazu. Tyle nieszczęść musiało się odbić na twórczości artysty, prawda? Zawsze się jakoś odbija, i chociaż często, z głębokich nieszczęść powstają arcydzieła światowego formatu, to przecież w ich tle tych stoi przybity własną tragedią człowiek.

Wernisaż odbył się w przepięknym Pałacu Na Wyspie, który urzekł mnie już dawno temu, gdy po raz pierwszy miałam okazję pospacerować po parku. Wtedy było lato, po alejkach paradowały pawie, z przepięknymi ogonami, uświadomiłam sobie właśnie, że tamte zdjęcia robiłam aparatem bardzo słabej jakości, więc już wiem, gdzie znowu muszę się wybrać na spacer, z aparatem:-).

---

The last few days made contact with the blog only occasionally, thanks to guests, events and …allergies. Thank you very much for all messages with the expressions of concern about my absence, I am moved by this.

Although coughing and sneezing, I threw myself in what was already a long time on the calendar (like Animal’s Day, arrival of guests, godson’s visit) and what appeared suddenly, like yesterday’s exit to the Łazienki Królewskie (Alutka, thank you again) !) at an exhibition from the Czartoryski princes, namely „Landscape with a Good Samaritan” by Rembrandt. Interestingly, there are only three paintings by Rembrandt in Polish collections.
For me, a man who likes to know what he sees (painting version „what the author meant”), this picture made a great impression. It was said that it was just a landscape, but later the Bible parable began to be seen. But it is not only a religious story, it is also a story about indifference and emotions, about closing ourself to suffering and harm to another human being. Nobody hears, nobody see, and is indifferent when human drama is taking place next to him. And it is in this psychological depth that we move to the work of Rembrandt, thanks to the masterful play of light and shadows, we enter the realism of the fall and saving of man.

Despite the good ending of the parable, I see a deep sadness in the picture of a Dutch painter. In 1638, when the painting was being created, Rembrandt had already lost his two children, his first son and daughter, and then two more died. At that time, his wife had to suffer from tuberculosis because she died two years after painted the scene. So many misfortunes had to affect the artist’s output, don’t you think? They always reflect somehow, and have impact on creation a masterpiece of the world format, we should always see in such masterpieces clouds of human life and very oftern, a tragedy.
The vernissage took place in the beautiful Palace on the Isle, which I saw ten years ago the first time.

Then it was summer, peacocks paraded through the alleys, with beautiful tails, I just realized that I took their photos with a camera of very poor quality, so I know where I have to go for a walk with the camera again :-).