Dylemat samobójcy. Żyć czy zrezygnować?/ Suicide dilemma. Live or give up?

Trzy tygodnie temu bezczelnie chwaliłam się Wam, że odpoczywam leżąc na hamaku nad Wisłą. Taka byłam potem zrelaksowana, w dobrym humorze, że zapomniałam o wszelkich problemach tego świata, myśląc tylko o tym, żeby nie dostać plam od słońca. Miałam wolne, więc włóczyłam się po Warszawie rowerem, zaglądając w miejsca, w których nigdy wcześniej nie byłam.

No i właśnie wtedy, pod jednym z wieżowców, natrafiłam na zadzierający głowy, tłum gapiów. Patrzyli, jak strażacy próbują wejść na balkon znajdujący się na jednym z ostatnich pięter. Okazało się, że w mieszkaniu zamkniętym od środka na klucz, ktoś popełnił samobójstwo.

Jedni powiedzą „znak czasów”, drastyczny, ale dobrze znany sposób na pozbycie się życiowych kłopotów, na nieradzenie sobie z rzeczywistością. Inni nazwą samobójstwo tchórzostwem i machną ręką. Ale ja mam syndrom człowieka, który widział taką śmierć. Piętnaście lat temu młody chłopak wyskoczył z ostatniego piętra wieżowca, w którym wtedy mieszkałam. Do dzisiaj pamiętam jego śmiech, rzucone tuż przed skokiem „c’est la vie”, a potem głuchy dźwięk, jaki wydało spadające ciało w zetknięciu z chodnikiem. Krew rozpływająca się dokoła głowy. Za każdym razem, gdy słyszę, że jakiś człowiek popełnił samobójstwo, jest mi strasznie smutno.

Tego samego dnia, ale już pod domem, minęłam się z dziewczyną, która szła dosyć szybko, mimo że musiała wspierać się o kule. Nie miała jednej nogi, i co dziwne, nie miała też protezy. Ten niewątpliwy brak podkreślała minispódniczka w cudownie letnim, pomarańczowym kolorze.

Wiecie, jak mnie to poruszyło? Dwie tragedie jednego dnia, ale jak inne życiowe postawy: rezygnacja i godna akceptacja własnych ograniczeń.

Jak to jest, że przeżyte dramaty jednych hartują, a innych łamią, co w nas musi być, żebyśmy chcieli chcieć? Jeśli tu zagląda psycholog, to poproszę o miniwykład.

---

Three weeks ago, I boldly praised you that I was resting lying on a hammock by the Vistula River. I was then such relaxed, in a good mood, that I forgot all the problems of this world, thinking only not to get sunspots. I had day off, so I wandered around Warsaw by bike, looking into places where I had never been before.

And just then, under one of the high-rise buildings, I came across a crowd of onlookers. They watched firemen try to get to the balcony on one of the last floors. It turned out that in a locked apartment, someone committed suicide.
Some will say „the sign of the times”, a drastic, but well-known way to get rid of life’s troubles, for people who lost the ability to cope with reality. Others call suicider a cowar and walk away. But I have the syndrome of a person who has seen such death. Fifteen years ago, a young boy jumped from the last floor of a skyscraper in which I lived then. To this day I remember his laugh, thrown just before the jump „c’est la vie”, and then the dull sound that made the falling body in contact with the sidewalk. Blood around the head. Every time I hear a somebody commit suicide, I feel terribly sad.

On the same day, but already next to my home, I walked past a girl who went quite fast even though she supported herself with cruthes. She did not have one leg and, oddly enough, she did not have a prosthetic leg. This undoubted lack was emphasized by the mini skirt in a wonderfully summer orange color.
Do you know how much it moved me? Two tragedies one day, but strongly different life attitudes: resignation and a dignified acceptance of one’s own limitations.

How is it, that some experienced dramas forges people soul, and others break. What must be deeply in us, that to push us that we want to want?

If a psychologist looks here, I will ask for a mini lecture.