Humanizacja alkoholizmu/ Humanization of alcohol

Przeczytałam dzisiaj wypowiedź ratownika medycznego (o ich trudnej pracy pisałam tu), który narzekał, że największą plagą jest alkohol, ponieważ aż połowa zgłoszeń dotyczy osób nietrzeźwych, zgarnianych bezpośrednio z ulicy, ze śmietników, trawników. Ratownicy wzywają policję, która czasem przejmuje delikwenta i po rozpoznaniu przewozi go na izbę wytrzeźwień (za co potem wystawiany jest rachunek), a czasem ten delikwent trafia na SOR. Większość utonięć, do których również wzywa się ratowników, też jest skutkiem wcześniejszego picia alkoholu, do czego nawiązywałam tu.

Dzisiaj chyba nikomu nie trzeba tłumaczyć, że nadmierne picie alkoholu jest złe, że to uzależnienie, które dotyka całą rodzinę, i z którego trzeba się leczyć. A jednak… zauważyłam, że ostatnio próbuje się alkoholizm humanizować, usprawiedliwiać, racjonalizować motywy. Ludzie piją bo są tacy samotni, smutni, tracą sens życia, przechodzą kryzys, i wszystko to próbują sobie rekompensować alkoholem. Głośno mówi się o uzależnieniu lekarek, prawniczek, nastolatek i gospodyń domowych, o tym, że może się ono przytrafić każdemu, a pijących jest coraz więcej i coraz młodszych.

Znalazłam też nawet wypowiedź lekarza, który stwierdził, że w codziennym piciu alkoholu nie ma nic złego, a o problemie możemy mówić dopiero wtedy, gdy z powodu zapicia, człowiek nie przychodzi do pracy, odnosi kontuzje lub źle się czuje bez alkoholu. Ten lekarz tłumaczył, iż wszystko zależy od stylu picia. Mniej niebezpieczne jest, gdy człowiek wypija codziennie kieliszek wina, bardziej, gdy jednorazowo wlewa w siebie morze alkoholu tracąc przy tym kontakt z rzeczywistością (jak w przypadku pub crawl).

Czyli, co? Można pić, nawet dużo, nawet codziennie, pod warunkiem, że się kontroluje swoje życie i nie zalicza tzw. zgonu?

Wiecie co? Jakoś mnie to nie przekonuje. Uważam, że takie podejście to przyzwolenie i amplifikacja limitu. Przecież, jeśli człowiek pije codziennie, czasem mniej, czasem więcej, (choć zwykle spożywanie używek idzie w kierunku zwiększania ilości), to nie ma siły, żeby się w końcu nie uzależnił. A wtedy rzeczywiście zacznie się źle czuć bez alkoholu, lub zaczną się różne problemy, osobiste, zawodowe, również te zdrowotne. Chyba, że zdąży, w którymś momencie wyhamować. Ale nawet jeśli nie, to ile razy słyszeliście, że trzeba mu wybaczyć, bo „to przecież nie on był agresywny, pobił żonę, nawrzeszczał na dzieci, to nie on, to choroba”.

I na koniec ciekawostka. Wyczytałam, że obecnie, obok klasycznych terapii, które kończą się absolutnym zakazem picia i wpojeniem człowiekowi, że już do końca życia będzie niepijącym alkoholikiem, są również nowocześniejsze. Zakładają one, że łatwiej jest uzależnionego człowieka doprowadzić do poziomu kontrolowanego picia niż utrzymać w przeświadczeniu absolutnego zakazu. Przy kontrolowanym piciu pacjent odzyskuje władzę nad własnym życiem, natomiast absolutny zakaz często kończy się nawrotem.

A kontrolowane picie nie może się skończyć nawrotem?

---

Some EMT (about difficult EMR job I wrote here) in todays interview complained, that alcohol was the biggest scourge in his job, as half of the reports concerned drunk people, taken directly from the street, from garbage dumps, lawns. Rescuers call the police, who sometimes take over the drunker and after the diagnosis transports him to the sobering-up center (for which then the bill is issued), and sometimes the drunker goes directly to E.R.. Most drowning, to which rescuers are also called, is the result of previous drinking too, which I referred to here.

Today, I do not need to explain to anyone that excessive drinking is bad, it is an addiction that affects the whole family and which needs to be treated. And yet … I have noticed that alcoholism has recently been attempted to humanise, to justify, to rationalize motives. People drink because they are so lonely, sad, lose their sense of life, go through a crisis, and try to compensate for it all with alcohol. There is a loud talk about the addiction of doctors, lawyers, teenagers and housewives, about the fact that it can happen to everyone, and number of drinkers are much more and they are getting younger.

I also found a statement from a doctor who said that in the daily drinking of alcohol there is nothing wrong, and we can only talk about the problem when, due to being drink himself, a person does not come to work, gets injured or feels ill without alcohol. This doctor explained that everything depends on the style of drinking. It is less dangerous when a person drinks a glass of wine every day, more, when he pours a sea of ​​alcohol into himself, at the same time losing contact with reality (as in the case of pub crawl).

So what? You can drink, even a lot, even daily, provided that you control your life and do not get blackout drunk?

You know what? It does not convince me. I believe that this approach is the consent and amplification of the limit. After all, if a person drinks daily, sometimes less, sometimes more, (although usually consuming stimulants goes in the direction of increasing the amount), he has to finally become addicted. And then it will really start to feel bad without alcohol, or different problems will start, personal and professional, including health problems. Unless he stops at some point. But even if not, how many times have you heard that somebody have to forgive him, because „it was not him who was aggressive, he beat his wife, he shouted at children, it was not him, it was disease.”

And finally, a curio. I read that now, alongside classic therapies that end with an absolute ban on drinking and instilling in a man that he will be a non-alcoholic until the end of his life, they are also more modern ones. They assume that it is easier for an addicted person to lead to a level of controlled drinking than to maintain an absolute ban. With controlled drinking, the patient regains control over his own life, while the absolute prohibition often ends with relapse.

And whether a controlled drinking can not end with a relapse?