Na zakręcie/ At the bend

Gdybym miała powiedzieć, od czego zaczęła się moja miłość do książek, to bez zastanowienia powiedziałabym, że od „Zapałki na zakręcie”. Oczywiście przeszłam wcześniej przez etap książek dziecinnych, przeczytałam te wszystkie „Karolcie”, „Dzieci z Bullerbyn”, „Ferdynandów Wspaniałych”, jednak to właśnie historia Mady i Marcina spodobała mi się tak bardzo, że gdy na jakimś wakacyjnym obozie, na który oczywiście zabrałam ze sobą swój własny egzemplarz, zostałam z niej dla zabawy odpytana, to okazało się, że nie tylko znam treść książki, ale w ogóle znam ją na pamięć.:-)

Jednym wchodzi do głowy „Pan Tadeusz” innym „Zapałka na zakręcie”:-)

Tę pierwszą „Zapałkę” wypożyczyłam w osiedlowej bibliotece, z którą wiąże się dzisiaj śmieszna, ale wtedy wcale nie, historia. Bo otóż biblioteka sąsiadowała z restauracją Trojka, w której wieczorami odbywały się dancingi. Na dole pod Trojką działał bar mleczny, z przepysznymi ruskimi i równie pysznymi kopytkami, (porcja 8 pierogów za 3 zł i 10 groszy). Jeśli w szkole obiad był do bani, to wstępowałam do baru na pierogi, potem szłam na pięterko do łazienki, tuż obok wspomnianej restauracji i myłam ręce, żeby nie zatłuścić książek, bo w zasadzie zawsze potem odwiedzałam bibliotekę. Spędzałam w niej całe godziny, jak jakaś głupia:-) No i kiedyś zdarzyło się tak, że właśnie ten moment, gdy wchodziłam na piętro zauważyła nauczycielka geografii, która pechowo dla mnie, z jakiegoś powodu tam się znalazła (czekała na dancing?;-). Wyciągnęła jedyny słuszny według niej wniosek, że nastoletnia Beata poszła do lokalu dla dorosłych! Następnego dzień dowiedziała się o tym moja wychowawczyni, a kolejnego, moja mama:-) Oczywiście wytłumaczyłam, gdzie, i dlaczego widziała mnie nauczycielka, w dodatku jak ona sama potwierdziła, tuż po lekcjach, a nie w nocy:-) Mama mi ufała, więc szybko zapomniałyśmy o sprawie, ale tej nauczycielce już nigdy więcej nie dałam kwiatka na zakończenie roku. Małpa jedna mogła najpierw mnie zapytać, a nie stresować rodzica:-)

Wracając do Siesickiej. W niedzielę, zupełnie przypadkiem, dowiedziałam się, że powstał dalszy ciąg historii opowiedzianej w „Zapałce”, tj. „Pejzaż sentymentalny” i trochę wariacja na temat tejże historii, „Zatrzymaj echo”. Jestem już po lekturze obu książek i wiecie co? Na początku poczułam się oszukana, jakby ten dalszy ciąg napisała zupełnie inna osoba, która nie sprostała moim oczekiwaniom. I oczywiście wiem, że taki mógł być zamysł autorski, ale coś mi tu nie grało.

Przez nowe części przeziera nostalgiczny smutek, żal związany z niezrealizowanymi marzeniami, utraconymi miłościami, żal za czymś, co mogło być, ale się nie stało. Nie mogłam zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi, dopóki nie sprawdziłam, kiedy te książki zostały napisane. Otóż „Zapałkę” Siesicka napisała, gdy miała 40 lat, „Pejzaż” powstał w 1999 r., gdy pisarka miała już 71, a „Zatrzymaj echo”, gdy była już 97- latką!

Moim zdaniem właśnie ten wiek tłumaczy podejście autorki do kwestii miłości, życia, partnerstwa, przyjaźni, przemijania! Przecież ja sama zupełnie inaczej patrzyłam na świat, gdy byłam trzydziestolatką, inaczej, gdy stuknęła mi czterdziesta, a jeszcze inaczej teraz. Życiowe doświadczenie zmienia obraz rzeczywistości, sprawia, że wracamy do niezałatwionych spraw, przewartościowujemy wszystko, patrzymy z innej perspektywy.

Może właśnie dlatego ta trzecia część jeszcze do mnie nie przemawia, jest przefilozofowana, przeteoretyzowana, za dużo w niej tego coby by było, gdyby, za dużo rozważań odautorskich. Może powinnam ją przeczytać za jakieś 50 lat:-)

---

If I had to say where my love for books began, I would have no hesitation in saying that from reading „Zapałka na zakręcie” (A match on the bend). Of course, I went through the stage of children’s books earlier, I read all these „Little Carolina”, „The Six Bullerby Children”, „Ferdinand The Magnificent”, but it was the story of Mada and Martin that I liked so much, that when at some holiday camp, which I took of course my own copy with me, I was examine for fun, and it turned out that I not only know the content of the book, but I know it by heart each word. 🙂

One memorize „Sir Thaddeus” another „A match on the bend” 🙂

This first book I borrowed in the local library, which library is associated with a funny story, funny today, but not in the past. Because the library was adjacent to the Trojka restaurant, in which dancings were held in the evenings. There was a milk bar downstairs below Troika, with delicious „pierogi ruskie” (Russian dumplings) or equally delicious potato dumplings (portion of 8 dumplings for 3 PLN and 10 grosze). If dinner sucked at school, I used to go to the bar, after the dinner I used to go upstairs to the bathroom next to the aforementioned restaurant and wash my hands so as not to grease the books, because in principle I always visited the library after the dinner in the bar. I spent hours in that library every time, like some stupid one 🙂 And once happened that the moment when I was going upstairs, the geography teacher noticed me, who, for some reason she was there (waiting for dancing?; – ). In her stupid opinion, teenage Beata went to the premises for adults! The next day my homeroom teacher learned about it, and the next day, my mother 🙂 Of course, I explained where and why my teacher saw me, in addition as she confirmed herself, right after class, not at night 🙂 Mom trusted me, so we quickly forgot about the case, but I never again gave this teacher a flower at the end of the year. The monkey could ask me first, not stress my parent 🙂

Returning to Krystyna Siesicka books. On Sunday, quite by accident, I learned that the continuation of the story told in „Zapałka” was made, ie „Sentimental Landscape” and a bit of a variation on this story, „Stop the echo”. I was read both books and you know what? At first I felt cheated, as if this continuation was written by a completely different person who did not live up to my expectations. And of course I know that this might have been the author’s idea, but something was wrong.

Nostalgic sadness grows through the new parts, dissatisfaction about unrealized dreams, lost loves, regrets for something that could have been but did not happen. I couldn’t understand what it was all about until I checked when those books were written. Well, Siesicka wrote „Zapałka” when she was 40, „Landscape” was created in 1999, when she was 71, and „Stop echo”, when she was 97 years old!

In my opinion, this age explains the author’s approach to the issue of love, life, partnership, friendship, transience! I myself looked at the world very differently when I was thirty years old, differently when I was forty, and now differently. Life experience changes the image of reality, makes us return to unsolved matters, we re-evaluate all this, we look from a different perspective.

Maybe that is why this third part does not speak to me yet, it is to much philosophized, too much of considerations, too much „what would happen if”, too many author’s thoughts. Maybe I should read it in about 50 years 🙂