Metoda ucieczki od rzeczywistości czyli wypalenie zawodowe/ A technique of reality avoidance – a professional burnout

Czytałam ostatnio, że korporacyjni pracownicy, zmęczeni i wypaleni zawodowo, uciekają w czasie pracy do toalety i zamykają się w niej, żeby choć na chwilę odpocząć od rzeczywistości. Trochę wpisuje się to w moją niedawną wymianę komentarzy z Erratą, nt. dzisiejszej ludzkiej słabości, fizycznej, psychicznej, emocjonalnej. Jako społeczeństwo – jesteśmy słabsi.

Trudno mi uwierzyć, że kiedyś ludzie byli lepsi, że pracownik i pracodawca zawsze się lubili i zawsze z życzliwością działali dla wspólnego dobra. A jednak ludzi byli twardsi, silniejsi, ich psychika potrafiła przetrwać najtrudniejsze (również wojenne) czasy.

Jestem w stanie zrozumieć człowieka, który stosuje metodę ucieczki, dwa razy w życiu miałam tak wyczerpującą pracę, że w naprawdę kryzysowych momentach, sama ją stosowałam. Oczywiście wiedziałam, że takie postępowanie nie rozwiązuje problemu, jednak przez chwilę działało uspokajająco. Stress sprawia, że 8 godzin w pracy liczy się x 2, więc chowanie się przed szefem to nie tylko próba unikania kłopotów, to także, przyznaję że niefortunna, próba zadbania o własne zdrowie.

Moja pierwsza szefowa, Pani B. była trudna. Dopiero po jakimś czasie zrozumiałam, że ona po prostu nie lubi nowych i nie rozumie, że po okresie próbnym, pracownik ciągle jeszcze nie wie o firmie wszystkiego, on tylko ewentualnie już wie, kogo poprosić o pomoc. 🙂

Z tamtych czasów pozostał mi strach przed nowymi pracodawcami. Bo skoro raz się źle trafiło, to może się trafić ponownie, prawda?

Pamiętam, że źle sypiałam i mało jadłam. Wieczorne piątki były cudowne, a w niedzielne popołudnia miałam mdłości na samą myśl o poniedziałkowym poranku.

Mam takie zdjęcie, które już na zawsze będzie mi się kojarzyć z tym strachem. Na zdjęciu ja w otoczeniu rodziny, w tle huśtawki na lubelskim Globusie, słoneczna pogoda, roześmiane dzieci. Patrzę w obiektyw lekko uśmiechnięta, jakby rozmarzona, jednak doskonale pamiętam, że wcale nie byłam zrelaksowana. Byłam na skraju załamania, szukałam w sobie siły, żeby następnego dnia wstać z łóżka i uśmiechać się, kiedy wcale nie chciało się śmiać.

To nie było wypalenie zawodowe i jeszcze nie mówiło się o mobbingu.

Kilka tygodni później Pani B. została zwolniona z pracy.

A ja uniknęłam depresji.

---

I read recently that corporate employees, exhaustion and burnout, during their work day, goes from time to time to the toilet only to rest from reality for a moment. It fits in a bit with my recent exchange of comments with Errata about today’s human weakness, physical, mental, emotional. As a society – we are weaker.

It is hard for me to believe that once people were better, that the employee and employer always liked each other and always acted with kindness for the common good. And yet people were harder, stronger, their psyche was able to survive the most difficult (also war) times.

I am able to understand a man who uses the escape method, twice in my life I had such exhausting work that in really crisis moments I used to use it. Of course, I knew that this did not solve the problem, but it was reassuring for a moment. Stress makes that 8 hours at the office count x 2, so hiding from the boss is not only an attempt to avoid trouble, I also admit that, the quite unfortunate attempt to take care of your own health.

My first boss, Mrs. B. was difficult. Only after some time, I understood that she simply did not like new hires and did not understand that after the trial period, the employee still does not know everything about the company, he only knows where to look for information.

From that time I am afraid of new employers. Because if you failed once, you can fail again, right? 🙂

I remember I slept badly and ate little. The evening Fridays were wonderful, and on Sunday afternoons I felt sick at the thought of Monday morning.

I have a such photo that I always associate with that period. In the picture I am surrounded by my family, in the background swings on Lublin’s Globus, sunny weather, laughing children. I look direct to the lens slightly smiling, as if dreamy, but I perfectly remember what I felt then. I was on the verge of collapse, I was looking for strength to get up the next day and smile when I did not want to laugh.

It wasn’t burnout and it haven’t talked about mobbing yet.

A few weeks later, Ms B. was fired.

So I avoided depression.