Przypowieść z „Jeżycjady”/ Parable from „Jeżycjada”

Po kilku latach czytania niemal jedynie kryminałów, nastąpił przesyt. We mnie nastąpił. Chyba miałam dosyć już trupów, dramatów, nieszczęść, tragedii i rozlewu krwi.

Rzuciłam się z czytaniem w „Jeżycjadę” Małgorzaty Musierowicz. Zaczęłam od samego początku, od tej pierwszej książki z 1975 roku, która opisuje świat, jakiego już dzisiaj nie ma. To era przed-komórkowa, przed komputerowa, era wspólnych domowych obiadów, przyjaźni międzysąsiedzkich, bezinteresownej pomocy i znajdowania radości pomimo wszystko.

Przeczytałam 13 z 22 części, a akcja tej, którą mam teraz na tapecie, toczy się w 2003 roku. I wiecie co, nawet w takich lekkich młodzieżowych książkach można zaobserwować zmiany w społeczeństwie. Zmienia się świadomość Polaków, a chociaż główni bohaterowie próbują trzymać się dawnych przyzwyczajeń, celebrują rodzinność, ciepło domowego ogniska, szacunek dla rodziców, to jednak nawet oni czują, że są już reliktem przeszłości.

W jednej z książek tego cyklu, młoda mama trójki dzieci, w tym bliźniaków, zmęczona po ciężkim dniu, opowiada przyjaciółce przypowieść o czterolistnej koniczynie, więc i ja się nią z Wami podzielę:-)

Pewna kobieta znalazła czterolistną koniczynę. Wiedziała, że przynosi ona szczęście, więc zawołała całą swoją rodzinę, zaprosiła przyjaciół, ulubionych sąsiadów, żeby poczekać na ten cud. Trwając w oczekiwaniu zasiedli przy stole wpatrując się w zielone listki, a ponieważ nic się nie działo, zaczęli rozmawiać, zjedli wspólny posiłek, posłuchali muzyki, obok dzieci bawiły się swoimi zabawkami, na dworze szalała burza, a w domu, było ciepło i przytulnie.
Czekając na szczęście przesiedzieli tak do rana, aż w końcu rozeszli się rozczarowani, że szczęście nie nadeszło.

I co Wy na to?:-)

Ida Borejko_rys. Blog Caffe

PS. Tak mnie dzisiaj parabolicznie naszło, chyba dlatego, że długo nie pisałam i się stęskniłam:-)

PS.2 Wszędzie te prawa autorskie! Chciałam wrzucić jakieś fajne zdjęcie zwariowanej Idy, bohaterki 5 części serii i nie mogę, bo nawet do tych najstarszych rysunków ktoś mógłby mieć ewentualne roszczenia.

Nie to nie. Sama narysowałam 😉

Tak właśnie wyobrażałam sobie kiedyś Idę. Tylko oczywiscie rudą:-)

---

After several years of reading almost only detective stories, I said „enought”. I have had enough of corpses, dramas, misfortunes, tragedies and bloodshed.

I decided to read Małgorzata Musierowicz’s „Jeżycjada”. I started from the very beginning, from this first book written in 1975, which describes a world that no longer exists. This is the pre-cell era, the pre-computer age, the era of shared home dinners, neighborly friendships, selfless help and finding joy despite everything.

I read 13 out of 22 parts, and the action of that book I read at the present, takes place in 2003. And you know what, even in such books for teenagers, you can see changes in society. The awareness of Poles is changing and although the main novels’ protagonist try to stick to their old habits, celebrate family life, the warmth of home, even they feel that they are already a relic of the past.

In one of the books of this series, a young mother of three children, including twins, tired after a hard day, tells a best friend the parable of a four-leaf clover, so I will share it with you 🙂

A woman found a four-leaf clover. She knew that she brought happiness, so she called all her family, invited friends, favorite neighbors to wait for this miracle. Waiting, they sat down at the table, staring at the green leaves, however nothing happened, so they began to talk, ate a meal together, listened to music, next to the children were playing with their toys, a storm raged outside, but at home it was warm and cozy.

Waiting for happiness, they sat there until morning, and finally parted, disappointed that happiness did not come.

What do you think about this parable? 🙂

PS. I had such parabolic thoughts today, probably because I haven’t written for a long time and missed:-)

PS.2 Copyrights are everywhere! I wanted to upload some nice photo of crazy Ida, the heroine of the 5th part of the series, and I can’t, because even to those oldest drawings somebody could have any claims. Ok! I drew it myself 🙂

That’s how I once imagined the Ida. I mean, more or less.