Jeszcze nie reminiscencje / The reminiscences – not yet

Jak człowieka po 50-tce nic nie boli to znaczy, że on trup:-)

No to mnie boli, czasem jak cholera, w zasadzie nie wiadomo, co. Dlatego, aby zweryfikować ten ból, przeszłam na przestrzeni ostatnich trzech miesięcy różnego rodzaju próby wyeliminowania ewentualności, które finalnie doprowadziły do krótkiego, ale jednak, pobytu w szpitalu. Trafiłam do Wojskowego, gdzie w trybie na cito zrobiono mi EUS. Na cito w tym przypadku oznacza od momentu wystawienia skierowania 1,5 tygodnia oczekiwania. To chyba niedużo.

Piszę o tym, bo jestem w pozytywnym szoku. Mimo Covidu, a może właśnie dzięki niemu, wszystko przebiegało tam sprawnie, bez poczucia marnotrawienia czasu, lekarze kompetentni, personel medyczny sympatyczny i z poczuciem humoru! Weszłam na SOR o 8.00, a wyszłam ze szpitala o 11.00!! W międzyczasie zrobiono mi usg, uśpiono, przeprowadzono badanie, po którym okazało się, że biopsja i przewidywany zabieg jest niepotrzebny, wybudzono i wypisano.

Wisienką na torcie jest wczorajsza diagnoza: będę żyć, kontrola za pół roku, oraz dzisiejszy brak, nawet malutkiego siniaka po wenflonie.

I teraz, siedząc przy ubranej choince, w świetle kolorowych światełek, z filiżanką kawy, myślę sobie, że świat bywa piękny:)))

W dodatku za niecały miesiąc dostanę najpiękniejszy prezent świata!

If a person over 50 does not feel any pain, it means that he is dead 🙂
Well, I fell pain, sometimes like hell, and no doc doesn’t know why. Therefore, in order to verify this pain, over the last three months I have gone through various attempts to eliminate the eventuality, which eventually led to a short stay at the hospital. I was taken to the Military Institute of Medicine, where I had an EUS ordered stat. In this case, this means 1.5 weeks of waiting from the moment the referral is issued. It’s probably not much.
I am writing about it because I am in a positive shock. Despite Covid, or maybe thanks to it, everything went smoothly there, without the feeling of wasting time, with competent doctors, friendly medical staff and with sense of humor! I entered the HED at 8.00 and left the hospital at 11.00 !! In the meantime, I had an ultrasound procedure, put to sleep, an examination was carried out, after which it turned out that the biopsy and the planned procedure were unnecessary, I was woken and I discharged.
The icing on the cake is yesterday’s diagnosis: I stay alive, next examination in half a year, and today’s lack of even a tiny bruise after the PICC line.
And now, sitting by the decorated Christmas tree, in the light of colored lights, with a cup of coffee, I think that the world can be beautiful :)))
Plus, in less than a month, I’ll get the world’s most beautiful gift!