Czyż nie pięknie?
Isn’t it beautiful?
Tag: Blogcaffe1
I wszystko jasne :-) /And all is clear :-)
Bo Cię odlubię!/ I’ll unlike you!
Cztery lata temu, pod wpływem jakiegoś artykułu o usuwaniu z kontaktów na Facebooku, napisałam, że byłoby mi przykro, gdyby usunął mnie ktoś, kto jest mi z jakiegoś powodu bliski. Uznałabym, że prawdopodobnie czegoś we mnie nie akceptuje, a ja, jak wiele osób, mam wrodzoną potrzebę akceptacji, samoakceptacji zresztą też mam:-)
Minęło kilka lat i to moje spojrzenie na Facebooka jakoś diametralnie się nie zmieniło, jednak od pewnego czasu korzystam z Instagrama i z nim mam już nieco inaczej. Zasada tworzenia sieci kontaktów jest podobna jak na fejsie, jednak krąg instagramowych followersów może być zupełnie inny. Mogą go oczywiście nadal tworzyć osoby znajome, rodzina, przyjaciele, ale głównie chodzi o zdobywanie popularności, a więc, by znaleźli się w nim także obcy ludzie. To jest z punktu widzenia prowadzonego biznesu, a Instagram coraz częściej właśnie do tego służy, tworzenie sieci potencjalnych klientów lub ambasadorów marki. Czasem bywa tak, jak na WordPressie wśród zwykłych (tj niezarabiających w sieci) blogerów, że ktoś trafia na ciekawą treść (na Insta jest to zdjęcie, hasztag, filmik), sprawdza profil autora tej treści i dodaje go do obserwowanych. Zwykle wtedy, grzecznościowo, zaobserwowany robi to samo. Istnieje jednak „druga grupa Instagramerów”, a są to firmy, osoby tworzące swoje własne marki, które samodzielnie lub za pośrednictwem agencji korzystającej z botów, tworzą sieć. Jak to robią? Zaczynają obserwować obcych, wybranych na chybił trafił ludzi (może zresztą jest na to jakiś algorytm, ale ja go nie znam), po to, by zwrócić na siebie uwagę, pokazać „ja Cię zauważyłem, teraz na Ciebie kolej”.
I to wszystko co powyżej, jest dla mnie zrozumiałe i jasne, jakoś ten biznes rozkręcić trzeba, o czym pisałam w reblogowanej notce. Jednak przy takich działaniach, powiedzmy marketingowych, pojawia się pewien Instagramowy absurd, który mnie na początku wkurzał, a teraz po prostu śmieszy. Otóż wyobraźcie sobie, w kilka dni po tym, jak Instagramerzy z tej drugiej grupy dostaną informację, że zostali w rewanżu zaobserwowani, czekają kilka dni i… cofają obserwację. I potem człowiek widzi, że został odfollowany, odlubiony, czy odobserwowany. Nic tylko wpaść w depresję 😉
A tak na marginesie, czy widzicie, jak język polski się rozwija? Wyraz odfolołować, na bazie angielskiego „follow”, może się komuś nie podobać, a odlubić, czy odobserwować – jak to Wam brzmi?
Oczywiście ja rozumiem, że można kogoś odobserwować, gdy zorientujemy się, że ten ktoś tworzy treści, które jednak nie leżą w sferze naszych zainteresowań, ale powyższy schemat przyznawania i cofania obserwacji potwierdza wiele osób, była o tym mowa na zjeździe infuencerów w Poznaniu. Wcale nie chodzi o sferę zainteresowań.
No to ja się zastanawiam, o co chodzi? Po co to polubianie i odlubianie? Co w ten sposób chce osiągnąć firma poszukująca klienta w sieci? Czy takim działaniem nie psuje sobie opinii, czy odlubienie nie przyniesie odwrotnego skutku?Przecież Instagramer też człowiek, on sobie to wszystko zapamięta:-)
Four years ago, under the influence of some article about deleting from Facebook contacts, I wrote that I would be sorry if someone who is close to me for some reason has deleted me. It would show that he probably does not accept something in me, and I, like many people, have an innate need for acceptance, and also for self-acceptance 🙂
Several years have passed and my view on Facebook has not changed dramatically, but for some time I have been using Instagram and it is a bit different with it. The principle of networking is similar to that of Facebook, however, the circle of instagram followers can be completely different. Of course, it can still be created by people who are familiar, family, friends, but it is mainly about expanding popularity, and so that, it shoudl include strangers. From the point of view of business, and Instagram is more and more often used for this purpose, it is potentian creating a network of potential customers or brand ambassadors. Sometimes it happens, as on WordPress, among ordinary (who don’t earn money via blog) bloggers, that someone gets on interesting content (on Insta it is a photo, hashtag, video), checks the profile of the author of this content and adds it to the observs. Usually, then, courtesy, observed person does the same. However, there is a „second group of Instagramerów”, and these are companies, people creating their own brands, which themselves or through an agency using bots, form a network. How do they do it? They start to observe strangers, chosen at random by people (maybe there is an algorithm for it, but I do not know it), in order to attract attention, something like: „I noticed you, now it’s your turn”. In this way, they reach potential future customers.
And everything above is understandable and clear to me, somehow this business needs to be developed, which I wrote about in the reblogged note. However, with such actions, let’s say marketing, there is an Instagram absurd, which pissed me off at first, and now just amuse. Well, imagine, a few days after the Instagrammers from the second group get information that they have been observed in the rematch, they wait a few days and … they are withdrawing the observation. And a person can see that he has start to be unfollow, unobserved, and unliked. Do not get depressed 😉
And by the way, do you see how the Polish language develops? The word „odfolołowany”, based on the English „follow”, maybe it is not very Polish, but odlubić (unliked) i odobserwować (unobserved) sounds pretty good.
Of course, I understand that you can watch someone when you realize that someone creates content that is not in the sphere of our interests, but the above scheme of admitting and withdrawing observation confirms many people, it was mentioned at the meeting of infuencerów in Poznan. It’s not about the sphere of interest.
Well, I wonder what’s going on? Why somebody „observe” and after, „unobserve”? What does a company looking for a client want to achieve in this way? Does this action not spoil its opinion, will not the result in a reverse effect?After all, Instagramer also a man, he will remember, everything! 🙂
Im dłużej obserwuję blogo- i nie tylko -sferę, utwierdzam się w przekonaniu, że zarabiać pracując w domu, prowadząc swój kanał społecznościowy, musi być cholernie fajnie. Oczywiście jestem świadoma minusów, jednak w moim odczuciu, plusów jest więcej. Ale nie o tym notka.
Już na długo przed Poznaniem wiedziałam, że znane marki współpracują tylko z tymi blogerami (instagramerami, youtuberami itp.), którzy majądobre statystyki. To logiczne, marka decydując się na taką współpracę oczekuje szerokiej reklamy produktu, a algorytmy nie kłamią, ci z małym zasięgami, mają…. małe zasięgi:-) Dlatego dla influencera bardzo ważne są lajki, subskrypcje i followersi:-) Wiem, że śmiesznie to brzmi, ale tak właśnie jest.
Tylko, że przecież taki bloger (czy blogerka), nie od razu staje się sławny (może z wyjątkiem Kasi Tusk), rozkręcenie własnego kanału społecznościowego zajmuje miesiące, a nawet lata. Nowicjusz nie ma więc jeszcze „zasięgów”, liczniki nie szaleją, nikt nikogo nie poleca, mało…
View original post 968 słów więcej
Co drugie dziecko w klasie ma za sobą próbę samobójczą!/ Every second child in the class has a suicide attempt! /
Wczoraj było zabawnie, teraz wracamy do smutnej rzeczywistości.
Oglądałam poranną relację Onetu, prowadzoną przez dziennikarza Klaudiusza Ślęzaka, który przekazał, że dzisiaj, co drugie dziecko w klasie, ma już za sobą próbę samobójczą!
Obawiam się, że wielu rodziców o takich próbach nie wiedziało. Inne, niż zwykle zachowanie dziecka, łatwo wytłumaczyć gorszym dniem, zmęczeniem czy dorastaniem, a na standardowe pytanie rodzica „co u Ciebie”, czy „co tam w szkole?”, dziecko zwykle odpowiada: „spoko”. Nawet, gdy nie jest spoko i gdy wcale nie chodzi o szkołę. Dzisiejsze dzieci mają problemy egzystencjalne, są samotne w grupie, w domu, wśród ludzi, których znają i widują na co dzień. Oczywiście część z nich próbuje rozmawiać z rodzicami, ale oni, doświadczeni życiem i znieczuleni na dorosłą rzeczywistość, posiadając taki lub inny system wartości, zwykle na początku bagatelizują problem.
Ja wiem, że ten temat został przewałkowany już wielokrotnie i pod każdym kątem, na blogach, w mediach, czy innych kanałach przekazu, więc ja w zasadzie nie o tym.
Ja raczej o tym, czym nas karmią media, nas wszystkich, a więc także dzieci, z ich delikatniejszym, jeszcze ciągle wrażliwym spojrzeniem na świat. Dostajemy pokaźną dawkę pesymizmu, wulgarności, tragedii, dramatów i katastrof cywilizacyjnych. Media już dawno temu zorientowały się, że na przekazywaniu pięknego świata nie zarobią, więc ekstremalnie przechyliły się w drugą stronę.
Czasem chce mi się pierdyknąć telewizorem, (który i tak rzadko włączam) o ścianę i usunąć konto ze wszystkich mediów społecznościowych, odizolować się i wyciszyć. Tylko, że to nie o mnie chodzi.
Chodzi o dzieci, z których co drugie miało już za sobą próbę samobójczą!
Bo to przede wszystkim dzieciaki wchodzą do portali społecznościowych, i dostają po oczach funpejdżami celebrytów, kontami pełnymi zdjęć szczęśliwych, uśmiechniętych ludzi, ludzi sukcesu, ludzi, „którym się udało”. Dzieci nie do końca uświadamiają sobie jeszcze, że to zasłona dymna, kreowanie siebie, pokazywanie jedynie tego, co pomoże się wylansować czy po prostu wzbudzić zazdrość. Ale widzą i porównują ze swoim życiem, samotnością, bezradnością wobec świata, i krok po kroku, zaczynają tracić poczucie własnej wartości. Porównanie nie wychodzi dobrze, więc próbują się dopasować, a w trakcie tego procesu stają się niezwykle podatne na manipulację oraz medialne przekłamywanie rzeczywistości. A to mieszanka wybuchowa.
Dlatego dzisiaj, co drugie dziecko, miało już za sobą próbę samobójczą!
Wiem, że nikt nie mógł przewidzieć skutków tej przemiany cywilizacyjnej i kulturowej, która dokonała się na przestrzeni ostatnich 50-60 lat, ani tego, że człowiek zacznie mieć skłonności autodestrukcyjne, ale właśnie taki świat wykreowaliśmy. W tym świecie, który jest, nie tylko młodzi ludzie pogubili się i wymagają pomocy, ale zwłaszcza oni potrzebują mądrych dorosłych, którzy będą dla nich wsparciem.
Pewnie potrzebujemy też dobrego, szeroko zakrojonego planu przeciwdziałania samobójstwom, który zaangażuje całe społeczeństwo, bo ten, który powstał na lata 2012-2015, najwyraźniej się nie sprawdził, bo jesteśmy w czołówce Europy jeśli chodzi o samobójstwa wśród dzieci i nastolatków do 18 roku życia.
Warszawska palma po botoksie i koloryzacji/ Warsaw palm after botox and coloring
Palma w ciągu ostatnich dwóch tygodni odmłodniała i nabrała kolorów, wpisując się w nurt spektakularnych metamorfoz (pierwsza metamorfoza to ta mojego psa:-).
Warszawiacy mijają ją codziennie, więc pewnie wiedzą, pozostałych informuję, że ona stanęła na tym rondzie 12 grudnia 2002 r.
W Wikipedii wyczytałam, że to projekt instalacji artystycznej Pozdrowienia z Alej Jerozolimskich, Joanny Rajkowskiej, która wpadła na ten pomysł w trakcie jakiejś swojej podróży. Pierwotnie instalacja miała się składać z całego szpaleru drzew, ostatecznie (pewnie z powodu kosztownego zamysłu), postawiono jedną palmę z pozwoleniem na okres 1 roku. Jednak minęło 17 lat, a palma stoi!
Otóż o dalszym losie drzewa zadecydowało kilka czynników. Przede wszystkim pieniądze, gdyż autorki nie stać było na konserwację i naprawę zniszczeń powstałych wskutek deszczów i wiatrów. Zdecydowała się przekazać „palmę pierwszeństwa” miastu, a ponieważ już wtedy było wiadomo, że w jakiś dziwaczny sposób palma wpisała się w warszawską rzeczywistość, mieszkańcy ją polubili, a turyści przyjeżdżają oglądać, więc instalacja pozostała. Niektórzy złośliwie komentowali, że Warszawiakom palma odbiła:-) Oczywiście przy tej okazji, jak to u nas w Polsce bywa, rozgorzała gównoburza, kto ma ponosić koszty konserwacji, czyje są prawa do wizerunku palmy, do decydowania o jej otoczeniu, a także o wymowie politycznej i kontekście kulturowym. Wcale się nie dziwię, że ktoś pomyślał o kwestiach kulturowo – politycznych, późniejsza instalacja tęczy pokazała, że ten aspekt ma znaczenie. Tak więc, wszelkie prawa dotyczące palmy przeniesione zostały na miasto, ale pani Rajkowska nadal chciała móc decydować o jej losie. Dlatego w 2012 roku, gdy bez konsultacji z nią ustawiono obok palmy ogromną piłkę futbolową (co mi akurat się bardzo podobało, bo podkreślało bojowego ducha związanego z Mistrzostwami Świata), powiesiła transparent z napisem Chleba zamiast igrzysk i… oskubała drzewko.
W tym momencie sytuacja wygląda tak, że zgodnie z uchwalonym planem zagospodarowania przestrzennego dla tej części miasta, rondo gen. Charles’a de Gaulle’a ma zostać przebudowane. Palma w Warszawie zostanie, jednak niekoniecznie tu gdzie była do tej pory, a nowego miejsca jeszcze nie wskazano.
Ja żałowałabym, gdyby ją przeniesiono zupełnie gdzie indziej, polubiłam ten widok, punkt spotkań „przy palmie”, i po prostu już sobie nie wyobrażam ulicy bez niej. Czytaj dalej „Warszawska palma po botoksie i koloryzacji/ Warsaw palm after botox and coloring”
Zabawny poranek/ Funny morning
Dzisiaj w drodze do pracy przyłapałam #onetrano, gdy czekali na kolejnego rozmówcę.
I caught the #onetrano today morning, when they waited for the the next interlocutor.
A potem Onet „przyłapał” mnie:-) And then Onet „caught” me 🙂
Magia Instagrama! Magic of Instagram! 🙂
Podsumowanie/ Summary
Pokazałam wczorajsze filmiki córce i patrzyłam na jej reakcję. Najpierw parsknęła śmiechem, potem wytknęła mi wszystkie błędy, a na koniec obejrzała jeszcze raz.
– No nie, nie jest źle, tylko na początku mówiłaś jak jakaś mimoza, no wiesz, jak jakaś Caffe Austen, nawiedzona romantyczka! – córka kończyła dziennikarstwo, więc się jej słucham, bo jakieś pojęcie ma.
Ja i romantyzm, też mi coś. Ja jestem realistka z krwi i kości, do tego stopnia, że gdy ktoś jest dla mnie przesadnie miły, czuły i się stara – od razu zaczynam być podejrzliwa i pytam czego tak naprawdę ode mnie chce 🙂 Czy jest na sali psycholog?
Summa summarum, jeśli mam zamiar do Was czasem pogadać (a mam!), to muszę popracować nad tymi pierwszymi zdaniami, bo one są decydujące. Tymczasem właśnie na początku, taki nowicjusz jak ja, najbardziej się stresuje i albo głos mu drży, albo gada głupoty, albo wpada w manierę mówienia jak ksiądz na kazaniu.
Obserwuję kilka Instagramerek i one w ogóle nie mają tremy! A pokazują także swoją twarz, a więc dodatkowo muszą panować nad mimiką, uśmiechem, niekontrolowanymi odruchami, czy niesforną fryzurą. No wiecie, body language plus sens wypowiedzi – trudna sprawa do pogodzenia. A przecież nie wszystkie przygotowują się do takiego nagrania, wydaje się czasem, że to czysty spontan. Na początku na pewno, ale potem już nie.
No więc dobra, przyjmuję krytykę córki i pozwalam się śmiać!:)))
Nad resztą popracuję.
*Mysza właśnie napisała, że rzeczywiście trochę natchniony ten głos, Caffe – do roboty, pracuj nad głosem:-)!
Akcja segregacja/ Action segregation
Ja jestem za! Za segregowaniem śmieci, recyklingiem, kupowaniem rzeczy wielokrotnego użytku, sprzątaniem po sobie na plaży i wszędzie. No tak mnie wychowano, że nie lubię zostawiać po sobie syfu, a jeśli chodzi o segregację, wpisuje się ona w moją empatię dla matki Ziemi:)) O!
Mój ekologiczny światopogląd, każe mi też nie zostawiać śmieci w miejscach do tego nieprzygotowanych, dlatego np. wyrzutą gumę zawsze niosę do śmietnika (nawet jeśli go nie ma przez kilka kolejnych kilometrów), a nie rzucam gdzieś w trawę. Wiecie, że taka plujka rozkłada się w ziemi aż 5 lat? A szklana butelka aż do 4 tys. lat, choć podobno znaleziono koraliki ze szkła jeszcze starsze, bo datowane na ok. 2000 lat p.n.e.!! Powaga. Właśnie dlatego, plaża w Grecji, na której lubiliśmy spędzać czas, jest usłana mnóstwem wyrzuconych na brzeg różnego koloru szkiełek, wygładzonych przez morze i piasek. Niech tylko jeden człowiek na świecie wyrzuci do wody tylko jedną butelkę i tak przez następne setki lat, to powstanie niewyobrażalna liczba.
Mój mąż nazywał te zielone kawałeczki szkła szmaragdami, bo w wodzie błyszczały rzeczywiście przepięknie. I wiecie co? Miał trochę racji, bo to jest szmaragdowe bogactwo setek lat ludzkiego niedbalstwa.
Ale nie tragizujmy tylko bierzmy się do roboty! Zróbmy coś z tym!
Ja chętnie przyłączyłabym się do akcji sprzątania plaż…, inna sprawa, że robiłabym to najchętniej na Karaibach, ale ad rem :-). To powinno się robić w ramach akcji społecznych, w ustawowo wolnym od pracy dniu. Chyba chcemy, żeby nasze praprawnuki też miały kiedyś szansę cieszyć się przyrodą.
Ale jeśli moja mama segreguje te wszystkie śmieciuchy, wrzuca do żółtego kontenerka, to co do żółtego trzeba, a do zielonego, to co do zielonego itd., a moja mama to już starsza pani, więc nie muszę tłumaczyć, że zapomina jaki kolor do czego, zawsze wcześniej zagląda do karteczki, w której ma rozpisane zasady segregacji odpadów.
Więc jeśli moja mama to wszystko robi, zadając sobie niewątpliwie jakiś trud, a potem przyjeżdża śmieciarz i mówi, „pani kochana, to nie ważne, przecież te wszystkie worki i tak trafiają do jednego kontenera w śmieciarce”, to ja się pytam, k…. po co to wszystko!???
I’m for it! For sorting waste, recycling, buying reusable items, cleaning up on the beach and everywhere. Well, I was raised so, that I do not like to leave shit, and when it comes to segregation, it fits into my empathy for mother Earth :))
My ecological worldview, it also makes me leave no rubbish in places that are unprepared, that’s why, for example, I always put the chewing gum into the garbage, I do not throw it somewhere in the grass. You know that such revenues spreads out in the ground for 5 years? A glass bottle up to 4,000 years, but I know that were found glass beads dated to about 2000 years BC !! Seriousness. Probably because of that, the beach in Greece, where we used to spend time, is strewn with a lot of throwned to the shore of different color pieces of glass, smoothed by the sea and sand. Let’s only one man in the world throw only one bottle into the water, during next hundred years, it will be an unimaginable number. My husband called these green pieces of glass as emeralds, because in the water they were really beautiful greenish shining. And you know what? He was right, because it is the emerald wealth of hundred years of human negligence.
But let’s not do drama! Let’s do something about it!
I would be very happy if I could to join in the beach cleaning action … another matter that I would be doing the most, if it was the Caribbean beach, but ad rem :-). This should be done as part of social action, on a statutory day off. I think it should be very important for us,to do everything what is possible, that our great-grandchildren to have a chance to enjoy nature once.
But if my mother segregates all the trash, puts to the yellow container, what is required to the yellow one, and puts to the green container, what is needed to the greenone etc., and my mother is the old lady, so I do not have to explain that she forgets what color is to every different kind of rubbish,… and she always has to look into a piece of paper with rules for waste segregation.
So if my mother does all this actions, going through the trouble of, and then a garbage collector arrives and says, „dear lady, it does not matter, after all, all these sacks still go to one container in the garbage truck,” I ask, what for, the fuck, is all of that! ???
Blog Caffe 