Ja nie wiem, jak to się dzieje, ale nawet jak jestem zapracowana i nie wrzucam nowych wpisów, to ktoś tu mimo wszystko zagląda i w dodatku lajkuje, a nawet subskrybuje!:-)
Bardzo Wam dziękuję i pozdrawiam serdecznie wszystkich moich Followersów!
Niefollowersów też:-)
Ps. Już wiem!! To taki prezent od św. Mikołaja!!:))) Czytaj dalej „Radość x 300/ Joy x 300”
Cztery lata temu, pod wpływem jakiegoś artykułu o usuwaniu z kontaktów na Facebooku, napisałam, że byłoby mi przykro, gdyby usunął mnie ktoś, kto jest mi z jakiegoś powodu bliski. Uznałabym, że prawdopodobnie czegoś we mnie nie akceptuje, a ja, jak wiele osób, mam wrodzoną potrzebę akceptacji, samoakceptacji zresztą też mam:-)
Minęło kilka lat i to moje spojrzenie na Facebooka jakoś diametralnie się nie zmieniło, jednak od pewnego czasu korzystam z Instagrama i z nim mam już nieco inaczej. Zasada tworzenia sieci kontaktów jest podobna jak na fejsie, jednak krąg instagramowych followersów może być zupełnie inny. Mogą go oczywiście nadal tworzyć osoby znajome, rodzina, przyjaciele, ale głównie chodzi o zdobywanie popularności, a więc, by znaleźli się w nim także obcy ludzie. To jest z punktu widzenia prowadzonego biznesu, a Instagram coraz częściej właśnie do tego służy, tworzenie sieci potencjalnych klientów lub ambasadorów marki. Czasem bywa tak, jak na WordPressie wśród zwykłych (tj niezarabiających w sieci) blogerów, że ktoś trafia na ciekawą treść (na Insta jest to zdjęcie, hasztag, filmik), sprawdza profil autora tej treści i dodaje go do obserwowanych. Zwykle wtedy, grzecznościowo, zaobserwowany robi to samo. Istnieje jednak „druga grupa Instagramerów”, a są to firmy, osoby tworzące swoje własne marki, które samodzielnie lub za pośrednictwem agencji korzystającej z botów, tworzą sieć. Jak to robią? Zaczynają obserwować obcych, wybranych na chybił trafił ludzi (może zresztą jest na to jakiś algorytm, ale ja go nie znam), po to, by zwrócić na siebie uwagę, pokazać „ja Cię zauważyłem, teraz na Ciebie kolej”.
I to wszystko co powyżej, jest dla mnie zrozumiałe i jasne, jakoś ten biznes rozkręcić trzeba, o czym pisałam w reblogowanej notce. Jednak przy takich działaniach, powiedzmy marketingowych, pojawia się pewien Instagramowy absurd, który mnie na początku wkurzał, a teraz po prostu śmieszy. Otóż wyobraźcie sobie, w kilka dni po tym, jak Instagramerzy z tej drugiej grupy dostaną informację, że zostali w rewanżu zaobserwowani, czekają kilka dni i… cofają obserwację. I potem człowiek widzi, że został odfollowany, odlubiony, czy odobserwowany. Nic tylko wpaść w depresję 😉
A tak na marginesie, czy widzicie, jak język polski się rozwija? Wyraz odfolołować, na bazie angielskiego „follow”, może się komuś nie podobać, a odlubić, czy odobserwować – jak to Wam brzmi?
Oczywiście ja rozumiem, że można kogoś odobserwować, gdy zorientujemy się, że ten ktoś tworzy treści, które jednak nie leżą w sferze naszych zainteresowań, ale powyższy schemat przyznawania i cofania obserwacji potwierdza wiele osób, była o tym mowa na zjeździe infuencerów w Poznaniu. Wcale nie chodzi o sferę zainteresowań.
No to ja się zastanawiam, o co chodzi? Po co to polubianie i odlubianie? Co w ten sposób chce osiągnąć firma poszukująca klienta w sieci? Czy takim działaniem nie psuje sobie opinii, czy odlubienie nie przyniesie odwrotnego skutku?Przecież Instagramer też człowiek, on sobie to wszystko zapamięta:-)
Four years ago, under the influence of some article about deleting from Facebook contacts, I wrote that I would be sorry if someone who is close to me for some reason has deleted me. It would show that he probably does not accept something in me, and I, like many people, have an innate need for acceptance, and also for self-acceptance 🙂
Several years have passed and my view on Facebook has not changed dramatically, but for some time I have been using Instagram and it is a bit different with it. The principle of networking is similar to that of Facebook, however, the circle of instagram followers can be completely different. Of course, it can still be created by people who are familiar, family, friends, but it is mainly about expanding popularity, and so that, it shoudl include strangers. From the point of view of business, and Instagram is more and more often used for this purpose, it is potentian creating a network of potential customers or brand ambassadors. Sometimes it happens, as on WordPress, among ordinary (who don’t earn money via blog) bloggers, that someone gets on interesting content (on Insta it is a photo, hashtag, video), checks the profile of the author of this content and adds it to the observs. Usually, then, courtesy, observed person does the same. However, there is a „second group of Instagramerów”, and these are companies, people creating their own brands, which themselves or through an agency using bots, form a network. How do they do it? They start to observe strangers, chosen at random by people (maybe there is an algorithm for it, but I do not know it), in order to attract attention, something like: „I noticed you, now it’s your turn”. In this way, they reach potential future customers.
And everything above is understandable and clear to me, somehow this business needs to be developed, which I wrote about in the reblogged note. However, with such actions, let’s say marketing, there is an Instagram absurd, which pissed me off at first, and now just amuse. Well, imagine, a few days after the Instagrammers from the second group get information that they have been observed in the rematch, they wait a few days and … they are withdrawing the observation. And a person can see that he has start to be unfollow, unobserved, and unliked. Do not get depressed 😉
And by the way, do you see how the Polish language develops? The word „odfolołowany”, based on the English „follow”, maybe it is not very Polish, but odlubić (unliked) i odobserwować (unobserved) sounds pretty good.
Of course, I understand that you can watch someone when you realize that someone creates content that is not in the sphere of our interests, but the above scheme of admitting and withdrawing observation confirms many people, it was mentioned at the meeting of infuencerów in Poznan. It’s not about the sphere of interest.
Well, I wonder what’s going on? Why somebody „observe” and after, „unobserve”? What does a company looking for a client want to achieve in this way? Does this action not spoil its opinion, will not the result in a reverse effect?After all, Instagramer also a man, he will remember, everything! 🙂
Im dłużej obserwuję blogo- i nie tylko -sferę, utwierdzam się w przekonaniu, że zarabiać pracując w domu, prowadząc swój kanał społecznościowy, musi być cholernie fajnie. Oczywiście jestem świadoma minusów, jednak w moim odczuciu, plusów jest więcej. Ale nie o tym notka.
Już na długo przed Poznaniem wiedziałam, że znane marki współpracują tylko z tymi blogerami (instagramerami, youtuberami itp.), którzy majądobre statystyki. To logiczne, marka decydując się na taką współpracę oczekuje szerokiej reklamy produktu, a algorytmy nie kłamią, ci z małym zasięgami, mają…. małe zasięgi:-) Dlatego dla influencera bardzo ważne są lajki, subskrypcje i followersi:-) Wiem, że śmiesznie to brzmi, ale tak właśnie jest.
Tylko, że przecież taki bloger (czy blogerka), nie od razu staje się sławny (może z wyjątkiem Kasi Tusk), rozkręcenie własnego kanału społecznościowego zajmuje miesiące, a nawet lata. Nowicjusz nie ma więc jeszcze „zasięgów”, liczniki nie szaleją, nikt nikogo nie poleca, mało…
View original post 968 słów więcej
Im dłużej obserwuję blogo- i nie tylko -sferę, utwierdzam się w przekonaniu, że zarabiać pracując w domu, prowadząc swój kanał społecznościowy, musi być cholernie fajnie. Oczywiście jestem świadoma minusów, jednak w moim odczuciu, plusów jest więcej. Ale nie o tym notka.
Już na długo przed Poznaniem wiedziałam, że znane marki współpracują tylko z tymi blogerami (instagramerami, youtuberami itp.), którzy mają dobre statystyki. To logiczne, marka decydując się na taką współpracę oczekuje szerokiej reklamy produktu, a algorytmy nie kłamią, ci z małym zasięgami, mają…. małe zasięgi:-) Dlatego dla influencera bardzo ważne są lajki, subskrypcje i followersi:-) Wiem, że śmiesznie to brzmi, ale tak właśnie jest.
Tylko, że przecież taki bloger (czy blogerka), nie od razu staje się sławny (może z wyjątkiem Kasi Tusk), rozkręcenie własnego kanału społecznościowego zajmuje miesiące, a nawet lata. Nowicjusz nie ma więc jeszcze „zasięgów”, liczniki nie szaleją, nikt nikogo nie poleca, mało osób lubi, nie ma więc serduszek, rączek bijących brawo i podniesionych kciuków 🙂
Dygresja. Co można odpowiedzieć osobie, która zamiast komentarza wrzuca ikonkę bicepsa? Albo klaszczących rąk? Mam wrzucić ikonkę sztangi czy odklaskać?
Taki człowiek bez zasięgu ma dwie możliwości. Jeśli jest kreatywny i cierpliwy – podkręci statystyki podkręcając atmosferę na własnym kanale, poprzez tworzenie ciekawego kontentu*, ciekawych treści, tak często jak to możliwe, czyli bardzo często. Kreatywny i niecierpliwy – kupi lajki, followersów, subskrypcje i wszystko, co mu tam jeszcze będzie potrzebne, żeby wygenerować dobre statystyki 🙂 Są specjalne agencje dla ifluencerów, wystarczy wpisać hasło „pozyskiwanie fanów” i masz.
A potem na blogu, który istnieje zaledwie od miesiąca wszystko hula i nakręca się, niczym trąba powietrzna w Wojciechowie. Mi się to trochę kojarzy z dawnymi ogłoszeniami o pracę na stanowisko sekretarki. Młoda i z doświadczeniem🙂 Ale nie ma się za bardzo nad czym zastanawiać, rynek wszystko zweryfikuje. Jeśli ktoś ma naprawdę smykałkę do pisania czy tworzenia filmików, to nawet taki początek mu nie zaszkodzi. Skróci jedynie czas. Jeśli ktoś chce szybko zacząć zarabiać, a ma już kapitał do zainwestowania, to inwestuje go tak, jak uważa za stosowne. Biznes is biznes.
Myślę, że dzisiaj mniej ważne jest to, jak influencer zaczyna, producenta to zresztą zupełnie nie interesuje (pamiętamy słynne, „nie ważne jak się zaczyna, ważne jak się kończy” – dalej będzie więc trochę a propos końca). Znacznie ważniejszy jest wspomniany zasięg i przebieg współpracy. Marki chciałyby, żeby promocja ich produktu nie okazała się marketingowym niewypałem, a nawet totalnym fuckapem. I tu niestety bywa różnie. Zaufanie to podstawa. Gdy szanująca się firma motoryzacyjna powierzy swój produkt blogerowi, cieszącemu się ogromną popularnością, a on zostanie potem przyłapany na prowadzeniu auta pod wpływem alkoholu lub narkotyków, to będzie dla obu stron strzał w kolano. Firma z całą pewnością zerwie umowę, ale smrodek pozostanie. Bloger ma pod tym względem nieco inaczej. Jeśli firma postawi go w niezręcznej sytuacji z powodu wyprodukowania wadliwego/szkodliwego produktu, zwykle wystarcza szczery wpis na własnym profilu, bo ludzie mimo wszystko cenią uczciwość (o czym pisałam trochę tu: O etyce w blogosferze). Dla blogera odcięcie się od nieuczciwej marki może więc okazać się wystarczającym samobiczowaniem.
* Zauważyliście, że dzisiaj wszystko jest kontentem? Już nikt nie mówi „treść”, czy wypełnienie, zawartość. Wszystko to kontent:-)
Młodsi blogerzy radzą, by nie czekać na wenę. Należy pisać codziennie, przez minimum 30 minut. Nawet jeśli zupełnie nie ma się na to czasu, ochoty, ani (co gorsze) nie ma o czym. A ja zawsze uważałam, że jak nie ma o czym, to lepiej milczeć. Jednak chodzi po prostu o wyrobienie nawyku siadania do komputera (taki nawyk to ja akurat miewam, tylko niekoniecznie w celu pisania notki), bo „w tworzeniu bardzo ważna jest konsekwencja i systematyczność”. To akurat potwierdza również Remigiusz Mróz, który siada do pisania książki codziennie, na około 8-10 godzin.
Ja jednak nigdy nie uważałam, że pisanie bloga to twórczość! Raczej odskocznia, fanaberia, takie pitu pitu będące specyficznego rodzaju zabawą. Specyficznego, bo przecież nie każdy lubi pisać, a zdecydowanie nie każdy lubi czytać. Jeśli już jednak czyta blogi, to raczej te, z krótszymi notkami, dlatego ja również, od pewnego czasu staram się nie rozpędzać i poprzestawać na 3-4 akapitach. Maksymalnie pięciu.
Sama wiem, że gdy zaglądam na czyjąś stronę i widzę epistołę, w dodatku pisaną bez akapitów, wyboldowań, przecinków, ze zdaniami rozwlekłymi niczym to spaghetti z Księgi Guinnessa, to mam wewnętrzny opór. Oczywiście bardzo lubię zdania wielokrotnie złożone i z elokwentnym współrozmówcą wielokrotnie sobie na nie pozwalam:-). Jeśli jednak chodzi o bloga, to widzę, że i na mnie odcisnęło się piętno współczesnego skracania wypowiedzi, ekonomizacji języka, ucinania myślowego słowotoku (szkoda, że nie udzieliło się politykom btw). No i jestem wzrokowcem, więc znacznie szybciej pochłaniam tekst, gdy jego szata graficzna jest czytelna i przejrzysta.
Tak czy siak, spróbuję się zastosować do wskazówek, będę pisać nawet o niczym……w końcu trzeba iść z duchem czasu!;-)
***
Younger bloggers advise: do not wait for the inspiration. You should write for a minimum of 30 minutes daily. Even if you do not have time for it, you do not want to, or (worse) you have nothing to say about. Well, I always thought that if there is nothing to talk about, better is to remain silent 🙂 However, it’s just about keeping a habit of sitting at the computer (in the matter of fact that habit I have, but not necessarily for writing notes), because „in the process of creating, the consistency and regularity are very important”. This is exactly confirmed by Remigiusz Mróz, who write his books every single day for 8-10 hours.
However, I never thought that writing a blog is creativity! Rather a deep breathe, a whim, small chats, and something being a specific kind of fun. Specific, because not everyone likes to write, and definitely not everyone likes to read. If, however, they already read blogs, then they choose those with shorter notes, that’s why I have been trying not to exceed 3-4 paragraphs, up to five.
When I glance at somebody’s website and see a long epistola, and worse, written without paragraphs, bolds, commas, sentences as longs as that spaghetti from the Guinness Book, I have internal resistance. Of course, I really like compound-complex sentences and having an eloquent talker, I complex allow myself use them:-). However, when it comes to a blog, I see that I am influented by current shortening of statements, the language economisation, the cutting of verbal diarrhea (I wish all of that to our politicians, btw ;-). Well, I am a visual learner, so I absorb the text much faster when the graphic layout is clear and transparent.
Anyway, I will try to follow the tips and I’ll write even about nothing …… eventually, I have to move with the times! 😉
Blog Caffe 