Dobry żart tynfa wart

Myślę, że gdyby Paris Hilton jakimś cudem przeczytała ten tekst, przyznałaby mi całkowitą rację, polajkowała, dodała Blog Caffe do ulubionych na fejsbuku, instagramie czy z czego tam jeszcze korzysta i zostałybyśmy przyjaciółkami. Wszak, jak to kiedyś niezwykle przenikliwie napisałam, prawdziwa przyjaźń przemierzy nawet ocean. (kto zauważył aliterację, palec pod budkę?:-)

Ale poważnie…..

To właśnie Paris Hilton przekonała się ostatnio na własnej skórze, że tylko niektóre żarty są fajne, pozostałe zupełnie nie śmieszą, a nawet mogą wyrządzić krzywdę.

Otóż słynna celebrytka brała ostatnio udział w promocji hotelu w Dubaju. W trakcie tego wydarzenia została przez gospodarza programu rozrywkowego „Ramez in Control”, zaproszona na przelot widokowy, by mogła spojrzeć z lotu ptaka na wspaniale zaprojektowane i ciągle dynamicznie się rozwijające miasto. W pewnym momencie rozległ się sygnał alarmowy, w chwilę później pasażerowie usłyszeli informację, że samolot spada na ziemię. Jakby tego było mało, jeden z podstawionych do programu mężczyzn otworzył tylną klapę samolotu i wyrzucił innego, również podstawionego, pasażera. Oczywiście wyposażonego w spadochron, o czym Paris wtedy nie wiedziała.

Wiele razy próbowałam sobie wyobrazić, co przeżywają pasażerowie tuż przed katastrofą lotniczą, zastanawiałam się czy w samolocie panuje cisza wypełniona modlitwą i wstrzymywaniem oddechu (jak to pokazuje amatorski filmu nakręcony w trakcie słynnego, zakończonego happy endem, lądowania kapitana Wrony), czy może krzyk, płacz, chaos?

Paris zaczęła krzyczeć i płakać.

Ja rozumiem żarty z wątpliwej urody kobiety, która ma bogatego tatusia i jest sławna z tego, że jest sławna. Rozumiem żarty ze stylu życia, niskiego IQ, ambicji aktorskich, czy planów zrobienia kariery muzycznej przy braku odpowiednich warunków wokalnych. Ale robienie show ze śmiertelnie przerażonego człowieka?? To jakaś nowa forma tortur! Przy tym nawet „Mamy Cię” wysiada (nomen omen).

I myślę, że skoro Paris otrzymała nominacją do MTV Movie Awards w kategorii „Najlepsza przerażona rola” za udział w horrorze „Dom woskowych ciał”, to „występ” dany bezwiednie w samolocie, mógłby startować w tej samej kategorii do Oskara.

Tu przypomina mi się pewna rozmowa telefoniczna.  Zadzwoniła do mnie moja 12-letnia, skądinąd bardzo mądra córka, będąca w trakcie szkolnej wycieczki. Płakała, mówiła niewyraźnie, przerywała chlipaniem każde słowo. Ciśnienia skoczyło mi do niebotycznych rozmiarów, bo przecież nie wiedziałam gdzie w tym momencie jest, z kim i co się stało. W ciągu jednej czy dwóch sekund przez moją głowę przegalopowały wszystkie koszmary świata, których się naoglądałam w telewizji.

„Gdzie jesteś, już po Ciebie jadę” krzyknęłam zrywając się z krzesła, szukając kluczyków do samochodu i nerwowo zakładając buty.

A ona nagle z płaczu przeszła w śmiech i zawołała: „Prima Aprilis – nie wierz, bo się pomylisz!!”.

Rzeczywiście był 1 kwietnia!

Przez następny kwadrans z morderstwem w oczach uspokajałam oddech, serce i roztrzęsione ciało.

Czy jest już lepiej?……Na pewno inaczej:-))

Czemu powtykano żonkile w bruk najstarszej dzielnicy w Lublinie? To studenci chcieli ukwiecić ten fragment grodu, ale …hm…nie udało im się. Kwiatki może są nawet fajnie wyeksponowane na zdjęciu, ale nieodnowione kamienice (na fotce nie ujęłam)  nadal wyglądają żałośnie…… A żonkili mi po prostu szkoda, bo mogły sobie pięknie wyglądać w wazonie, na przykład na moim stole:-) Tutaj szybko zwiędną… I oczywiście, że kocham Stare Miasto, tylko, że jest  to miłość prawdziwa, bez złudzeń, na pewno nie ślepa.

Ale skoro już tak krytycznie podchodzę do sprawy to znaczy, że ze mną dużo lepiej. Wychodzę na prostą? Tak naprawdę nigdy nie byłam na zakręcie. Potrzebowałam tylko czasu no dokonanie się kolejnej zmiany we mnie samej. Pisałam już kiedyś (to już rok temu?!), że dojrzewanie umysłu jest procesem nigdy nie kończącym się, że oto zmieniłam się właściwie nie podlegając zmianom, myślę inaczej niż myślałam jeszcze miesiąc temu, że jestem niby taka sama a zupełnie inna. Pisał prawdę Valles, że zmiana dokonuje się nie poprzez troszczenie się o nią, nie poprzez starania za wszelką cenę by zaistniała, nie poprzez jej wymuszanie czy szukanie. Mam być w pełni tym, kim jestem dzisiaj, miałam przejść przez to, co było mi pisane, żeby móc obudzić się jutro do nowego życia.

A tak w ogóle ta cała chandra to ściema i Prima Aprilis…..i tej wersji będę się trzymać aż do końca ;-))