Piękni mogą więcej…

Wczoraj odbywały się u nas wieczorne Polaków rozmowy. Mówiliśmy o wielu bardzo ważnych sprawachJ

Na przykład o lansowaniu siebie, o tym jak wypromować własny talent lub nawet jego brak. Że w zwariowanym świecie masek i pozorów ktoś zwykły, normalny, nie wyróżniający się (czytaj: nudny), nie przyciągnie niczyjej uwagi, a szybciej wypromuje się ten wyjątkowy, wybitny, ponadprzeciętny. Jednak padło stwierdzenie, że nawet niezwykłe uzdolnienia łatwiej jest zauważyć w pięknym ciele. Nie do końca się zgadzam z tym, że to musi iść w parze, ale przyznam, że osoby piękne, świadome swojej urody obdarzone są pewnością siebie, która zdecydowanie pomaga w lansowaniu się. Taka osoba nie siądzie w kąciku grzecznie czekając na swoją kolejkę, bo ta kolejka po prostu sama się  przed nią rozstąpi. Szara myszka nie walczy, czeka cierpliwie aż zostanie dostrzeżona, co może nigdy nie nastąpić. Pozostaje jej marzenie o doskonałości i pięknie, nawet jeśli się do takich przyziemnych marzeń nie przyzna. Choć tak na marginesie piękno u Platona było sprawą boską, a nie przy-ZiemnąJ Ale czyż większość z nas nie marzyło w dzieciństwie o byciu modelką, supermenem, aktorką czy strażakiem? Bo bycie pięknym zaszczepia się w nas już na samym początku drogi życiowej. Staje się obsesją, marzeniem, pragnieniem.

Dlatego właśnie już nie tylko kobiety korzystają z wyrafinowanych cięć skalpela. I powiem szczerze, że nie jestem zbyt surowa w ocenie takich rozwiązań, bo przecież często jeśli nie one… to brak samoakceptacji do końca życia, poczucie zmarnowanej okazji, być może nawet wyalienowanie i wstyd. Tak więc w sprawie operacji plastycznych mówię bardzo ostrożne „tak”. Oznacza to, że potrafię zrozumieć motywy postępowania, pod warunkiem,  że najpierw zostaną bardzo dokładnie rozważone wszystkie za i przeciw i równie dokładnie oddzielona najprawdziwsza potrzeba od fantazji, żeby nie powiedzieć fanaberii.