Maybe I’m crazy….

Jestem zadowolona.

Po raz pierwszy nie pomyliłam się w labiryncie podziemnych korytarzy Centrum 🙂

Po raz pierwszy poczułam, że może jednak naumiem się tego, co jeszcze kilka dni temu było czarną magią:-)

Po raz pierwszy, zupełnie spontanicznie, w jakiejś rozmowie o firmie powiedziałam „u nas”… więc jednak zaczynam się utożsamiać:-)

Zrobiłam dzisiaj nawet zdjęcia Warszawy, nie jakieś tam bardzo odkrywcze, tu Pałac Kultury, tam jakiś biurowiec, w tle tramwaj mknący po szynach………ale nie wyszły. A przecież rano było całkiem ładnie, zimno, ale dosyć słonecznie. Innym razem udowodnię, że naprawdę tu jestem:-))

Po raz pierwszy poczułam prawdziwą tęsknotę za Lublinem bo nagle, także dzisiaj (czemu akurat dzisiaj??) zrozumiałam, że nie mogę zmarnować tego wszystkiego, do czego z trudem doszłam, co zorganizowałam, co stało się rzeczywistością ale w związku z tym moje rodzime miasto będę widywać tylko od czasu do czasu.

A może jednak to wszystko to jakiś poroniony pomysł!! Może za kilka miesięcy wrócę z podkulonym ogonem?? Ze świadomością porażki??

Tak więc tkwię w stanie totalnego rozdwojenia i huśtawki nastrojów, z których nie mogę nawet się nikomu zwierzyć, żeby nie wprowadzać nerwowej atmosfery i nie stresować bliskich.

Ale za to, mimo hałasu, rewelacyjnie sypiam:-)!! Byłam pewna, że przez kilka pierwszych tygodni noce będą dalej nieprzespane. A tu taka niespodzianka!

No i ludzie w pracy naprawdę sympatyczni.

 

Podsumowanie:
Jest ok i nie jest, jestem zadowolona ale coś mi doskwiera, niby u siebie ale nie do końca…… cóż,  może jestem w takim stanie jak Kasia (która nawiasem mówiąc jest rewelacyjna, koniecznie posłuchajcie!!) :-))))