Miała głos, który wzbudzał zaufanie/ She had a voice that evoked trust

Kiedyś bardzo często brałam udział w konkursach literackich, był taki czas, że ciągle gdzieś coś wysyłałam. Z różnym skutkiem. Reblogowana notka jest przykładem takiego właśnie, konkursowego opowiadania, którego motywem przewodnim było zdanie: „Miała głos, który wzbudzał zaufanie”. Bardzo lubię intelektualną rywalizację, zabawę słowem, humor językowy, czemu więc, skoro sprawiało mi to przyjemność, teraz tego nie robię?
Nie mam zielonego pojęcia. Myślę, że moja wyobraźnia została trochę stłamszona przez szarą rzeczywistość, ale może właśnie nadszedł czas, żeby do tego wrócić? Bo najgorszy jest zastój, prawda? 😉
Pytanie do osób, które biorą udział w konkursach, gdzie je wyszukujecie? Wujek Google, czy może jest jakaś tablica ogłoszeniowa?

---

I used to take part in literary competitions very often, there was a time when I was sending something somewhere all the time. With different results. The reblogged note is an example of such a competition story, whose leitmotiv was the sentence: „She had a voice that evoked trust.” I really like intellectual competition, word play, language humor. So why, if I enjoyed it, I don’t do it now?
I do not have a clue. I think that my imagination was probably a little stifled by the gray reality, but maybe it’s time to get back to it. Because the worst is stagnation, right? 😉
Question for people who take part in competitions, where do you search for them? Uncle Google, is there a bulletin board?

Blog Caffe

Miała głos, który wzbudzał zaufanie, pewnie dlatego ten ciepły i brzmiący dziwnie znajomo szept bardzo szybko rozproszył płytki sen śpiącej kobiety. Otworzyła oczy rejestrując jednocześnie nie dający się opisać, ani tym bardziej zdiagnozować promieniujący w okolicy serca ból. Z trudem łapała oddech, było jej na przemian gorąco i zimno.

Z niechęcią wygrzebała się z ciepłego łóżka, żeby wziąć tabletkę, ale za to, już po chwili mogła normalnie oddychać i myśleć, dlatego rozsądnie wytłumaczyła sobie, że to nie żaden głos ją obudził, tylko tykający w kuchni zegar, a może jej własny pies, który jak zwykle, bezczelnie wskoczył do łóżka. Tylko gdzieś głęboko pod czaszką ciągle jeszcze niczym rozklekotane dzwony, dudniły słowa: ?musisz mu powiedzieć?.

Właściwie nic nowego jej się dzisiaj nie przyśniło, nic, czego by już wcześniej nie widziała w swoich snach. Ciemny pokój, muzyka dobiegająca zza zamkniętych na klucz drzwi, czyjś oddech zbyt blisko i zbyt natarczywie, niepokój, że coś…

View original post 609 słów więcej