Tym razem o Bajcie/ About Bajt

Żeby się Bajt nie obraził, że ja tu tylko o kotach, to teraz będzie notka o nim.

Bo on jest co prawda stary, ale jary i prześmieszny. Jego starość objawia się podobnie jak u ludzi, to znaczy, już nie wychodzi na spacery tak chętnie, jak dawniej, coraz więcej czasu spędza we własnym domku w pozycji leżącej, dużo śpi, nie zrywa się na dźwięk krzątania po kuchni, ponieważ jego słuch już nie wyławia takich subtelności, jak otwieranie lodówki.

Za to jak już usłyszy, a raczej zobaczy światło… to hulaj dusza. Bo nadal jest łakomczuchem i kocha jeść wszystko to, co kochają jego właściciele, chociaż nie wiem skąd ma tę wiedzę, bo nie dostaje od nas „ludzkiego” jedzenia. Zna tylko z takich przypadków, gdy coś nam przypadkiem spadnie, lub gdy zupełnie nie przypadkiem próbują go dokarmiać nasi goście (co mnie nieodmiennie, zawsze, wku….wia wkurza). Własną karmę, (która jest jednocześnie karmą leczniczą) traktuje jak zło konieczne. Jak niektórzy szpinak.

To wszystko co powyżej skutkuje tym, że jeśli chcemy go wyprowadzić na spacer, a on widzi, że ktoś z domowników jest akurat w kuchni, robi wszystko, żeby w ogóle nie iść, albo chociaż maksymalnie to wyjście opóźnić. Chowa się za nogi osoby przyrządzającej posiłek, wciska w kąt, wchodzi za meble, lub udaje, że nie słyszy wołania. Że niby nie słyszy jeszcze bardziej, niż normalnie. Cwaniaczek.

Jak już w końcu wyjdzie na spacer, to robi wszystko w pośpiechu, w biegu podnosi nogę, robi szybkie siku, i tak ciągnie (on – mnie! rozumiecie), że gdyby był wilczurem, miałabym problem. Chodzi mu o to, żeby zdążyć do domu zanim ten domownik nie wyjdzie z kuchni! Zanim Bajt straci bezpowrotną (według psiego postrzegania czasu) okazję na ludzki smakołyk.

W drodze powrotnej, Bajt wbiega po schodach, jakby był szczeniakiem a nie psem staruszkiem, dopada windy, potem znów w pędzie wbiega do mieszkania, a odległość z przedpokoju do kuchni pokonuje niczym Scooby Doo.

Gdy w kuchni zgaśnie światło, domownik przejdzie do salonu bez kanapki, czy obiadu na talerzu, Bajt traci zainteresowanie rzeczywistością, spowalnia ruchy, znowu robi się ospały i znika w budzie. A kilka sekund później śpi… i chrapie.

I tak, aż do następnego wejścia kogoś z nas do kuchni:-)

---

To don’t offend my Bajt that I write here only about cats, now there will be a note about him.

Because he is oldie, but a goodie and hilarious. His old age manifests itself, as in people, that is, he no longer goes out for walks as eagerly as before, he spends more and more time in his own dog house lying down, he sleeps a lot, does not break up at the sound of bustling around the kitchen, because his hearing no longer catches the subtleties like opening a fridge.

But if he hears it, or rather he sees the light … it is a real madness. Because he is an eternal gourmand and loves to eat everything that his owners love to eat, although I do not know how he knows that, because he does not get „human” food from us. He can know something only from such cases, when food crumbs accidentally falls drop on the floor, or when our guests try to feed up him (which invariably, always, fu…ing pisses me off). He treats his own dry food (which is also healing food) as a necessary evil. As like as some people treat spinach .

All of the above results in the fact that if we want to take him for a walk, and he sees that someone is in the kitchen, he does everything not to go at all, or at least delay the output. He hides behind the legs of a person who prepares a meal, presses into a corner, hides behind furniture, or pretends not to hear his name. That he can’t hear more than he can’t normal. Hustler.

When he finally goes out for a walk, he does everything in a hurry, raises his leg on the run, makes a quick pee, and pulls (he – me, understand!) If he was a sheepdog, I would have a problem. He means to get home before this person leaves the kitchen! Before losing an irreversible (according to dog’s perception of time) opportunity for a treat.

On the way back, Bajt runs up the stairs, as if he were a puppy and not an old dog, he reaches the lift, then again runs into the apartment in a rush, and the distance from the hallway to the kitchen overcomes like Scooby Doo.

When the light goes out in the kitchen, the household goes to the living room without a sandwich or dinner on a plate, Bajt loses interest for reality, slows down his movements, becomes lethargic again and disappears in the dog house. And a few seconds later he is sleeping … and snoring 🙂
And he sleeps until the next time someone of us enters the kitchen 🙂